پدیده طلاق، در جامعه امروز به عنوان یکی از آسیب های اجتماعی مطرح می شود که ریشه در تغییر و تحولات گوناگون فرهنگی، اجتماعی، زیستی و ... دارد که با پیچیده تر شدن زندگی امروز، سطح آن نیز شدت یافته است. در این گفت وگو، مسئله طلاق و عوامل تشدید آن در جامعه ایران از منظر دکتر صدیق سروستانی - آسیب شناس اجتماعی - مورد بررسی قرار گرفته است.

با توجه به این که طلاق در گذشته نزد مردم، به عنوان یک امر مذموم و قبیح و در عین حال وحشت آور تلقی می شده، ولی امروزه می بینیم که طلاق، ابزار رایجی شده که به مدد آن، افراد خود را از وضعیت موجود رها می کنند. به طوری که نسل امروز ما نسبت به گذشته از پدیده طلاق، وحشت و استرسی به خود راه نمی دهد و این امر خیلی راحت در حال جا افتادن در جامعه است.

آقای دکتر، شما این تغییرات را چگونه ارزیابی می کنید؟

از نظر من، بحث طلاق به لحاظ شرعی مباح و به لحاظ قانونی هم مجاز است، یعنی شارع مقدس، طلاق را برای این گذاشته است که وقتی زندگی مشترک خانوادگی دو نفر به بن بست می رسد، راه فراری داشته باشند یا این امکان وجود دارد که در یک زندگی، یک وضعیت بهتر و سالم تری شکل بگیرد. مثلا زن و شوهری بچه دار نمی شوند تا زمانی که با هم هستند، اما اگر این زوج، از هم جدا شوند - یعنی این زن، همسر مرد دیگری شود و آن مرد هم، شوهر یک زن دیگر- بچه دار می شوند، چنین طلاقی اشکالی ندارد.

یا مشکلاتی که در مورد بیماری ها هست. مثلاً اگر مرد یا زنی مشکل جنسی داشته باشد این، از مواردی است که طلاق مجاز شده است. در نتیجه، به نظر من طلاق نفس الامر اشکالی ندارد، هر چند که خیلی ها می گویند طلاق زشت ترین حلال خداست.

به هر حال، آدم از وضعیت طلاق دل چرکین است، چون طلاق چیزی است مقابل پیوند انسانی و اجتماعی؛ یعنی «گسستگی» و ما آدم ها به لحاظ عاطفی از این وضعیت خوشمان نمی آید.

اما این که قبلاً طلاق کمتر بود و الان بیشتر شده است آن هم نشانه لزوماً مثبتی نیست. به نظر می آید که الان آمارهای ما پیشرفت کرده، اطلاعات ما بیشتر شده و دستگاه های اندازه گیری مان قوی تر شده که در نتیجه امروز آمارهای بیشتر و دقیق تری داریم که قبلاً نداشتیم. دوم این که آگاهی مردان و زنان در جامعه نسبت به زندگی، نسبت به اهداف زندگی، نسبت به سازش، نسبت به پیوند اجتماعی، نسبت به گسست اجتماعی بیشتر شده که قبلاً نبوده است. مردم باسوادتر شده اند، در حالی که قبلاً نرخ بی سوادی خیلی زیاد بوده است یا مثلا آگاهی زنان از حقوق و مزایای زن بودن در جامعه بیشتر شده یا حتی بروز اجتماعی و اقتصادی زنان در جامعه افزایش پیدا کرده است. تعداد زنان بیشتری در جامعه کار می کنند، زنان امروز در آمد دارند و به معنی اقتصادی، شریک زندگی اند، و گاه خودشان نان آور خانواده شده اند. بنابراین مجموعه این عوامل به اضافه اطلاعات بیرونی مانند مداخله ماهواره، ویدئو، و سایر وسایل ارتباط جمعی باعث می شود که شرایط و وضعیت نسبت به قبل متغیر باشد و این لزوماً نشانه آشفتگی اجتماعی، فروپاشی اجتماعی و فرهنگی و منفی بودن اوضاع روزگار و نابسامانی نیست. یعنی همین طوری که جمعیت بیشتر شده، باید درصد هر چیزی هم بیشتر شده باشد و زیاد شدن درصد، فقط نشانه منفی نیست که بگوییم علائق نسبت به خانواده کمتر شده است.

یک وجه مثبتش این است که زن ها عمدتاً بیشتر به حقوق خود آگاه شده اند و دیگر زیر بار نمی روند. زندگی دیگر بسوز و بساز نیست، بساز و بسوز هم نیست. زندگی یک زندگی انسانی است که دو انسان با هم به طور مشترک زندگی می کنند و حق و حقوقی دارند و همچنین وظایفی در مقابل این حق و حقوق دارند.

بنابراین افزایش نرخ طلاق همه اش نابسامانی نیست، یک جاهایی هم مثبت است. ما باید هوشیار باشیم و عوامل منفی آن را کنترل کنیم.

چگونه می توان برای کاهش طلاق برنامه ریزی کرد؟

ما باید بدانیم طلاق به چه دلایلی اتفاق می افتد. آیا به دلیل عدم همسازی اخلاقی و ناسازگاری رفتاری زن و شوهر با همدیگر است یا به دلیل عدم تناسب وضعیت اقتصادی آنها با روزگار (درآمد کم خانوار و فقر) یا این که به دلیل مشکلات آسیبی و جرمی مثل جنایت، قتل، اعتیاد و... یا به دلیل مشکلات جنسی (این که مردم از وضعیت ارتباط جنسی آگاهی بیشتری پیدا کرده و توقع و انتظار متناسب تری دارند که عمل نمی شود) یا ... .

اگر دلایل ذکر شده، در افزایش طلاق تأثیر گذار است، بایستی مسائل مربوط به اینها برطرف شود و جامعه در برابر آن ایمن شود. مثلاً باید یک توافق اخلاقی میان زن و مرد ایجاد شود، آموزش رفتار مسالمت آمیز ترویج شود، تنش ها کاهش یابد، چنانچه کسی معتاد است یا باید مورد معالجه قرار گیرد یا این که به حال خود رها شود. در این گونه موارد، لزوماً کاهش طلاق حاصل نمی شود. برای همین است که من می گویم طلاق بد نیست. اگر کسی شوهرش جانی است، خودش باید طلاق بگیرد تا زندگی سالمی برای بچه های خودش فراهم کند و بچه هایش را از این محیط خرده فرهنگ خانوادگی جنایتکارانه رها سازد.

اما برخی از موارد رو به طلاق را می توان با ترویج نوعی مسالمت و صرفه جویی در اوضاع اقتصادی به زندگی برگرداند. البته همه دستگاه ها هم باید همکاری کنند. ما در رادیو و تلویزیون مشاهده می کنیم که به گونه ای عجیب مصرف زدگی ترویج می شود. در خیابان ها هم روی تابلوها نشانه های این پدیده دیده می شود که اینها با زندگی صرفه جویانه درویشی منافات دارد. تبلیغ و ترویج باید به گونه ای باشد که سطح توقعات کاهش یابد و هر کسی به اندازه جیب خود زندگی کند و نخواهد با قرض و زندگی قسطی، روزگار بگذراند. عواملی مثل بیکاری که زمینه بروز طلاق را فراهم می کند از عوامل دیگری است که دولت باید در آن چاره اندیشی کند.

منبع: www.mohsenazizi.blogfa.com