با فشارخون چه کنیم ؟

برخی‌ از افراد نمی‌ دانند که‌ دچار فشارخون‌ بالا  هستند. آنها تنها زمانی‌ که‌ با مشکل‌ مواجه‌ می ‌شوند و به‌ پزشک‌ مراجعه‌ می کنند، به‌ این‌ موضوع‌ پی‌ می ‌برند. ناآگاهی‌ شخص‌ از ابتلا به‌ بیماری‌ فشارخون‌ بسیار خطرناک‌ است، بنابراین‌ اطلاع‌ از این‌ بیماری‌ و مسائل‌ مرتبط‌ با آن‌ ضرورت دارد.

فشارخون‌ بالا چیست؟

خونِ جاری‌ در بدن، به‌ دیواره‌ رگ ها به ویژه‌ سرخرگ ها نیرویی‌ وارد می ‌کند که‌ به‌ آن‌ فشارخون‌ گویند. در معاینه‌ فشارخون‌ دو نوع‌ اندازه ‌گیری‌ صورت‌ می ‌گیرد، یکی‌ فشاری‌ که‌ قلب‌ به‌ هنگام‌ انقباض‌ دارد و دیگری‌ فشاری‌ که‌ قلب‌ به‌ هنگام‌ انبساط‌ (وقفه‌ میان‌ دو ضربان‌ قلب) دارد. اندازه‌ فشارخون‌ به‌ طور معمول‌ 12 روی‌ 8 است. فشارخون‌ بیش‌ از 14 روی‌ 9 فشارخون‌ بالا محسوب‌ می ‌شود. حداقل‌ هر شش ماه یک‌ بار باید توسط‌ پزشک، پرستار یا فرد متخصص، فشارخون‌ خود را اندازه‌ گیری‌ کنید. اضطراب ‌ و تنش‌ می ‌تواند میزان‌ فشارخون‌ شخص‌ را افزایش‌ دهد. بنابراین‌ چنانچه‌ دستگاه، فشارخون‌ را بالا نشان‌ دهد، باید چند دقیقه‌ای‌ صبر کرد و سپس‌ با حفظ‌ آرامش‌ و خونسردی‌ دوباره‌ فشارخون‌ را اندازه‌ گیری‌ نمود.

چرا فشارخون‌ بالا خطرناک‌ است؟

پیش‌ از این که‌ فشارخون‌ بالا ، خود را به‌ صورت‌ بیماری‌ و ناراحتی‌ آشکار نشان‌ دهد، می ‌تواند به‌ دیواره‌ سرخرگ ها آسیب‌ برساند و آنها را سخت‌ نماید. تنگ ‌شدن‌ و گرفتگی‌ سرخرگ ها ممکن‌ است‌ موجب‌ سکته‌ قلبی، آسیب‌ دیدگی‌ کلیه‌ها، درد قفسه‌ سینه‌ یا حمله‌ قلبی‌ شود. به‌ همین‌ علت‌ قلب ‌ رفته‌ رفته‌ گشاد می ‌شود تا بتواند خود را با وضعیت‌ جدید سازگار کند. کار شدید و زیاد می ‌تواند نارسایی‌ قلبی‌ را افزایش‌ دهد. در چنین‌ وضعیتی‌ قلب‌ نمی ‌تواند خون‌ کافی‌ و مورد نیاز را به‌ قسمت های‌ مختلف‌ بدن‌ برساند.

«فشارخون»‌ چه‌ کسانی‌ را تهدید می ‌کند؟

اغلب‌ اوقات مردان‌ جوان‌ زودتر از زن های‌ جوان‌ به‌ فشارخون‌ مبتلا می‌ شوند، اما پس‌ از یائسگی‌ زن ها بیشتر در معرض‌ خطر ابتلا به‌ فشارخون‌ بالا هستند. اگر به‌ فشارخون‌ مبتلا شوید، باید روش‌ و برنامه‌ زندگی‌ خود را تغییر دهید و حتی‌ در مواردی‌ دارو مصرف‌ کنید.

درمان‌ بدون‌ دارو

بسیاری‌ از افراد مایلند بدون‌ استفاده‌ از دارو، فشارخون‌ خود را کاهش‌ دهند. اغلب‌ اوقات‌ تغییر رژیم‌ غذایی، فعالیت‌ بدنی، کاهش‌ استرس‌ و... در رفع‌ مشکل‌ مؤثر است. فعالیت های‌ بدنی‌ همچون‌ پیاده‌روی ‌ و دوچرخه ‌سواری‌ می ‌تواند فشارخون‌ را کاهش‌ دهد و استرس‌ و تنش‌ شخص‌ را نیز کم‌ کند. اما پیش‌ از انجام‌ هر نوع‌ ورزش‌ حتماً با پزشک‌ مشورت‌ کنید.

چاقی‌ خطر ابتلا به‌ فشارخون‌ بالا را حتی‌ در جوان‌ ها افزایش‌ می ‌دهد. برای‌ تنظیم‌ وزن‌ از پزشک‌ کمک‌ بخواهید تا بتوانید وزن‌ خود را در حد متعادل‌ نگاه‌ دارید. چنانچه‌ فشارخونتان‌ بالاست، مقدار نمک‌ مصرفی‌ خود را کاهش‌ دهید و تا حد امکان‌ به‌ غذایتان‌ نمک‌ نزنید. در عوض می‌ توانید با استفاده‌ از آبلیمو و ادویه‌ غذای‌ خود را مزه‌ دار کنید.

چه‌ زمانی‌ به‌ دارو نیاز دارید؟

بسیاری‌ از افرادی‌ که‌ فشارخون‌ بالایی‌ دارند، برای‌ درمان، علاوه‌ بر تغییر روند زندگی، به‌ دارو هم‌ نیاز دارند. چنانچه‌ پزشک‌ برای‌ شما دارو تجویز کرد، از او در مورد عوارض‌ جانبی‌ آن‌ سؤال‌ کنید. مصرف‌ برخی‌ از داروهای‌ فشارخون‌ با احساس‌ تشنگی، سرفه‌ خشک‌ و حتی‌ سردرد همراه‌ است. اما زمانی‌ که‌ احساس‌ کردید دارویی‌ شما را ناراحت‌ می ‌کند، مصرف‌ آن‌ را خودسرانه‌ قطع‌ نکنید، بلکه‌ به‌ پزشک‌ خود مراجعه‌ کنید تا در صورت‌ نیاز نوع‌ دارویتان‌ را تغییر دهد.

دکتر باریان لگاتو/ هستی دانش

تالاسمى چیست

تالاسمى نام گروهى از اختلالات خونى ژنتیک است. براى این که بفهمیم، تالاسمى چگونه بر روى بدن تأثیر مى گذارد بهتر است ابتدا در مورد چگونگى ساخته شدن خون، اطلاعات مختصرى کسب کنیم. هموگلوبین که مسئولیت حمل اکسیژن را بر عهده دارد جزیى از سلول هاى قرمز خون است. این ترکیب از 2 پروتئین متفاوت به نام هاى آلفا و بتا تشکیل شده است. اگر بدن هر کدام از این پروتئین ها را به قدر کافى تولید نکند، سلول هاى قرمز خونى درست عمل نکرده و نمى توانند به قدر کافى اکسیژن حمل کنند. در نتیجه این امر، کم خونى از دوران کودکى آغاز شده و تا پایان زندگى ادامه مى یابد. از آنجایى که تالاسمى داراى انواع مختلفى است و هر کدام از آنها تأثیرات به خصوصى را بر روى بدن مى گذارند، شناخت تفاوت هاى هر کدام از انواع تالاسمى اهمیت خاصى مى یابد.

تالاسمى نوع آلفا

افرادى که هموگلوبین آنها به قدر کافى پروتئین آلفا تولید نمى کند، به تالاسمى آلفا مبتلا هستند. این اختلال خونى بیشتر در مناطق آفریقا، خاورمیانه، هند، آسیاى جنوبى، جنوب چین و ندرتاً در مناطق مدیترانه اى مشاهده مى شود.

چهار نوع تالاسمى آلفا وجود دارد که به ترتیب تأثیرات خفیف تا شدیدى بر روى بدن مى گذارند:

- حالت حمل کننده غیرفعال :

- تالاسمى مداوم برگشت پذیر:

- تالاسمى آلفاى خفیف:

- بیمارى هموگلوبین :

- تالاسمى مداوم برگشت پذیر نوعH :

- تالاسمى مداوم برگشت پذیر هوموزیگس :

- تالاسمى آلفاى ماژور:

تالاسمى نوع بتا

افرادى که هموگلوبین آنها به قدر کافى پروتئین بتا تولید نمى کند، مبتلا به تالاسمى نوع بتا هستند. این تالاسمى در مناطقى چون ایتالیا، یونان، شبه جزیره عربستان، ایران، آفریقا، آسیاى جنوبى و جنوب چین وجود دارد.

سه نوع تالاسمى نوع بتا وجود دارد که به ترتیب تأثیرات خفیف تا شدیدى را بر روى سلامت بدن مى گذارند:

- تالاسمى مینور (خفیف):

- تالاسمى سطح متوسط :

- تالاسمى ماژور (شدید):

 HTTP://WWW.COOLEYSANEMIA.ORG/ 

سمیه صیادى فر

لینک ها

 اهدای خون سالم، اهدای زندگی 

 کم خونی 

کتاب های « دائرة المعارف » و « متفرقه » در فروشگاه اینترنتی تبیان

هپاتیت؛ یک معضل جهانی

امروزه هپاتیت یکی از مشکلات بهداشتی- درمانی عمده ی جهان است. علل و نحوه انتقال هپاتیت و شیوع آن با توجه به سطح بهداشتی، سنت‌ها، عادات اجتماعی و میزان رعایت مسائل اخلاقی متفاوت است.

طبق آخرین گزارشات سازمان بهداشت جهانی (WHO) حدود 400 میلیون نفر در سراسر جهان حامل ویروس هپاتیت B هستند. هپاتیت B پس از بیماری‌های سل  و مالاریا، شایع‌ترین بیماری مسری عفونی است. سالانه حدود 50 میلیون نفر به تعداد افراد آلوده در دنیا افزوده می‌شود. شیوع ناقلین هپاتیت B در جامعه ایرانی حدود 3 درصد افراد جامعه یا قریب به دو میلیون نفر است. البته این آمار در شهرها و روستاهای مختلف کشور، متفاوت است. خوشبختانه با اجرای واکسیناسیون نوزادان و افراد پرخطر از سال 1372 در کشور و افزایش سطح بهداشت، میزان موارد جدید ابتلا به طور جدی کاهش یافته است.

کبد و سلامتی

کبد کارخانه شیمیایی بدن می‌باشد و بسیاری از اعمال پیچیده ی شیمیایی را که برای ادامه زندگی ارزش حیاتی دارند، انجام می‌دهد. نقش کبد در حذف مواد و سموم اضافی حاصل از سوخت و ساز مواد غذایی بسیار حیاتی است.

کبد بزرگترین اندام داخلی بدن است و نقش مهمی در تنظیم پدیده‌های حیاتی بر عهده دارد. این عضو در قسمت بالا و راست شکم، درست زیر دنده‌ها قرار دارد. وزن آن در بالغین حدود 5/1 تا 5/2 کیلوگرم است. در قسمت فوقانی کبد عضله دیافراگم قرار دارد. خون‌رسانی به کبد بسیار زیاد است و به آن «جگر سیاه» نیز گفته می‌شود.

گرچه پزشکان در معاینه، متوجه برخی از تغییرات در اندازه کبد می‌شوند، ولی در اکثر موارد استفاده از سونوگرافی ضروری است.

هپاتیت چیست و علل آن کدامند؟

هپاتیت یعنی "التهاب کبد" و در میان عوام مردم به یرقان و زردی مشهور است. مهم‌ترین عوامل ایجاد‌کننده آن ویروس‌ها هستند. ویروس‌ها موجودات بسیار ریزی هستند که از فرد آلوده به فرد سالم منتقل می‌شوند و برای رشد و تکثیر خود به یک موجود زنده نیاز دارند. تاکنون شش نوع ویروس هپاتیت شناخته شده است که شایع‌ترین آنها ویروس‌های هپاتیت ‌(A)، (B ) و (C) هستند. عوامل دیگری مثل داروها، بیماری‌های ارثی، خود ایمنی و مصرف مشروبات الکلی نیز می‌تواند موجب بروز هپاتیت شوند.

ویروس هپاتیت B

کبد محل زندگی و تکثیر ویروس در بدن انسان است و محصولات آن پس از تولید به درون گردش خون می‌ریزند. بدن در برابر عفونت ویروسی از خود دفاع می‌کند و علیه آنتی ژن‌های ویروس، آنتی بادی یا آنتی کر (پادتن) می‌سازد. در بسیاری از موارد، بدن با دفاع از خود، عفونت را دفع کرده و فقط رد پای آن به صورت مثبت بودن آنتی بادی‌ها (پادتن‌ها) مشخص می‌شود. در این شرایط فرد در مقابل عفونت مجدد مصون می‌شود و به اصطلاح خود واکسینه شده است.

ناقل بیماری هپاتیت B

ناقل بیماری هپاتیت به کسانی گفته می‌شود که ویروس هپاتیت B در خون آنها برای مدت بیش از 6 ماه وجود داشته باشد، حال عمومی آنها خوب بوده و در بررسی آزمایشگاهی اختلالی در کار کبد آنان، مشاهده نشود. در چنین شرایطی ویروس به صورت مسالمت‌آمیز در داخل بدن وجود دارد، ولی آسیبی به کبد وارد نمی‌کند. افراد ناقل بیماری هپاتیت B نباید زندگی را بر خود و دیگران حرام نمایند. زندگی باید کرد، ولی رعایت دستورات بهداشتی ضروری است.

چگونگی شناسایی ناقلین هپاتیت B

در اغلب موارد، افراد به دنبال اهدای خون و مشخص شدن وجود آلودگی به ویروس هپاتیت B به پزشک مراجعه می‌کنند. این افراد معمولاً هیچ‌ گونه علامتی ندارند و از آلوده بودن خون نیز اظهار تعجب می‌نمایند. ممکن است به دنبال اطلاع از بیماری خود غمگین و ناراحت شوند. ولی باید بر اعصاب خود مسلط بوده و به فکر آینده باشند.

برای بررسی بیشتر و کسب اطلاعات دقیق‌تر می‌توانند ضمن مراجعه به پزشکان متخصص به آینده امیدوار باشید.

راه‌های انتقال ویروس هپاتیت B

همانطور که قبلاً ذکر شد تنها مخزن این عفونت انسان است و انتقال آن از افراد آلوده به افراد سالم صورت می‌گیرد. راه‌های انتقال عفونت عبارتند از:

1- در مناطقی که میزان ناقلین زیاد است، عفونت احتمالاً از طریق مادران آلوده به نوزادان منتقل می شود. عفونت نه از طریق بند ناف، بلکه از طریق بدن مادر در هنگام زایمان و در جریان تماس نزدیک بعد از آن منتقل می‌شود.

2- تماس جنسی با فرد ناقل هپاتیت می‌تواند باعث انتقال عفونت شود. برای ممانعت از این امر، انجام واکسیناسیون و استفاده از کاندوم توصیه می‌شود. بعد از انجام واکسیناسیون و تعیین سطح ایمنی می‌توان بدون هیچ گونه نگرانی به زندگی سالم و زناشویی ادامه داد.

3- کارمندان بیمارستان‌ که در تماس نزدیک با بیماران آلوده هستند، در معرض خطر ابتلای بیشتری می‌باشند. این خطر به دلیل آلوده شدن با خون بیمار؛ مثلاً از راه فرو رفتن سوزن آلوده به دست یا از طریق خراش‌های پوستی به وجود می آید. خطر آلودگی برای جراحان و دندان پزشکان دو چندان می‌شود.

4- استفاده از خون و فرآورده‌های خونی آلوده : البته این طریقه ی انتقال به طور عمده در چند دهه قبل اتفاق می‌افتاد. امروزه در تمام جهان (و از جمله ایران) خون‌های اهدایی برای شناسایی ویروس هپاتیت B آزمایش می‌شوند، خون و فرآورده‌های آن سالم هستند.

5- استفاده از وسایل غیر استریل در دندانپزشکی، سوراخ کردن غیربهداشتی گوش، خالکوبی  و حجامت  جزء راه‌های احتمالی انتقالی عفونت تلقی می‌شوند.

در مطلب بعدی در مورد علائم و تشخیص بیماری هپاتیت B و سایر نکات مربوط به این بیماری برای شما صحبت خواهیم کرد

هپاتیت C

یکی از شش ویروس شناخته شده هپاتیت، ویروس هپاتیت C است که عامل بسیاری از موارد بیماری هپاتیت ویروسی در انسان می‌باشد. در کشور ما احتمالاً 200 تا 300 هزار نفر مبتلا به این ویروس می‌باشند.

راه‌های انتقال هپاتیت C

آلوده شدن به ویروس هپاتیت C امروزه یک مشکل مهم بهداشتی در سراسر جهان است. امروزه از این بیماری به عنوان یک معضل یاد می‌شود، ولی چنانچه اقدامات لازم در جهت کنترل و پیشگیری از آن صورت نگیرد، مطمئناً در آینده ای نزدیک به یک فاجعه تبدیل خواهد شد. ویروس هپاتیت C در محیط خارج از بدن و درون خون خشک شده نیز به مدت سه ماه زنده می‌ماند، ولی با جوشاندن در 100 درجه سانتی‌گراد و به مدت 5 دقیقه از بین می‌رود.

تا قبل از سال 1992 در کشورهای خارجی و قبل از سال‌های 1374 و 1375 در ایران، شایع‌ترین راه انتقال ویروس هپاتیت C ، استفاده از خون و فرآورده‌های آن بود. بدیهی است که پس از این سال‌ها ، تمام خون‌ها از نظر انواع بیماری‌های عفونی از جمله هپاتیت C مورد بررسی قرار می گیرند و تنها در صورت سالم بودن اجازه تزریق داده می‌شود. دریافت‌کنندگان مداوم فرآورده‌های خونی، به عنوان مثال دریافت‌کنندگان فاکتورهای انعقادی 8 و 9 در بیماران هموفیلی و همچنین گیرندگان خون در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه که تحت دیالیز خونی قرار می‌گیرند، در معرض خطر جدی ابتلا به هپاتیت ‌C قرار دارند. امروزه متأسفانه اعتیاد به مواد مخدر تزریقی و تماس با خون افراد آلوده از طریق استفاده ی مشترک از سوزن مصرفی، عامل مهمی در ابتلا به هپاتیت C است.

افرادی که در معرض خطر ابتلا به هپاتیت C هستند به 4 دسته کلی تقسیم می‌شوند:

1- گروه اول: افراد در معرض خطر به دلیل سابقه مثبت استفاده از خون و فرآورده‌های آن مانند بیماران هموفیلی، دیالیزی و تالاسمی.

2- گروه دوم: سابقه تزریق خون در سال‌های قبل از 1374 که در آن زمان خون از نظر آلودگی به ویروس هپاتیت C بررسی نمی‌شد.

3- گروه سوم: افراد معتاد به مواد مخدر تزریقی یا دارای شرکای جنسی متعدد.

4- گروه چهارم: این گروه شامل 30 تا 40 درصد مبتلایان بوده و علت خاصی جهت ابتلای آنان یافت نمی‌شود.

هپاتیت C و اعتیاد

متأسفانه اعتیاد به مواد مخدر تزریقی از علل مهم ابتلا به هپاتیت C می‌باشد. استفاده از سرنگ به صورت مشترک در بین معتادان به مواد مخدر می‌تواند به انتقال انواع عفونت‌ها از جمله هپاتیت C و B و ایدز منجر شود. البته اعتیاد به کوکائین و استنشاق از راه بینی نیز از راه‌های انتقال بیماری است. خطر بزرگی که معتادان به مواد مخدر را تهدید می‌کند، ابتلا به گونه‌های مختلف ویروس هپاتیت C است که موجب بروز بیماری با شدت بیشتر می شود. در این موارد پاسخ بیمار به درمان با داروهای ضد ویروسی کم می‌شود.

تشخیص هپاتیت C

راه تشخیص این بیماری انجام آزمایش آنتی بادی ضد ویروس به روش «الیزا» است. در فردی که این آزمایش مثبت است، باید با استفاده از آزمایش دقیق‌تر «ریبا» یا «بلات» و آزمایش دقیق‌تر پی – سی – آر (HCV RNA) وجود بیماری و شدت آن را اثبات کرد.

درمان هپاتیت C

برای بیماری هپاتیت C درمان موثری وجود دارد. مصرف توأم داروی اینترفرون آلفا و قرض ریباورین می‌تواند در 30 تا 50 درصد موارد به کنترل بیماری منجر شود. اثر داروی اینترفرون ساخت داخل کشورمان (به نام پی – دی فرون) در درمان بیماری معادل داروهای خارجی است. آمپول اینترفرون به صورت هفته‌ای سه بار تزریق می‌شود. مقدار و مدت مصرف آن را پزشک تعیین می‌کند. بیماران باید حداقل ماهی یک بار جهت بررسی و انجام آزمایشات مراجعه نمایند. امروزه آلفا – اینترفرون جدیدی به نام پگ – اینترفرون معرفی شده که هفته‌ای یک بار تزریق می‌شود. این دارو گران قیمت است، ولی تأثیر بیشتری دارد. هپاتیت C قابل درمان است و در صورت مصرف دقیق دارو تحت نظر پزشک، امکان ریشه کنی آن وجود دارد.

پس امروزه می‌توان نسبت به مهار بیماری و بازگرداندن زندگی سالم به بیماران اقدام کرد به شرطی که بیماری در مراحل زودرس آن تشخیص داده شود و بیماران با پزشک خود همکاری نمایند.

رعایت مقدار مناسب مصرف دارو و مدت توصیه شده توسط پزشک، در ریشه کنی بیماری حائز اهمیت است. باید توجه داشت که گرچه جهت درمان بیماری باید هزینه‌ای بالا متحمل شد، ولی ریشه کنی بیماری ارزش بیشتری دارد.

علایم و تشخیص بیماری هپاتیت B

با توجه به این که در اغلب موارد این بیماری از مادران آلوده به نوزادان منتقل می‌شود، تا سال‌ها علامتی بروز نمی‌کند. در برخی موارد به دنبال هپاتیت حاد ویروسی، فرد به صورت یک فرد ناقل در می‌آید. در این افراد به دنبال علایم هپاتیت از جمله بی‌اشتهایی، ضعف، بی‌حالی، پررنگی ادرار و زردی؛ سیستم ایمنی بدن نمی‌تواند آنتی ژن هپاتیت B را از بین ببرد و بعد از 6 ماه، با وجود بهبودی ظاهری فرد آلوده باقی می‌ماند. خوشبختانه تنها 10 درصد افراد مبتلا به هپاتیت حاد ویروسی دچار هپاتیت مزمن می‌شوند و ناقل هپاتیت باقی می‌مانند. ولی متأسفانه در صورت انتقال عفونت از مادر به نوزاد، در اغلب موارد حالت ناقل پابرجا خواهد ماند و نوزادان آلوده امروزه، خود آلوده کننده جامعه خواهند بود.

تشخیص بیماری هپاتیت B

براساس اکثر گزارش‌های علمی، بسیاری از کسانی که به ویروس هپاتیت‌ B آلوده می‌شوند، از بیماری خود آگاهی ندارند و سال‌ها پس از ابتلا، از وجود این بیماری مطلع می‌شوند. راه تشخیص این بیماری اندازه‌گیری آنتی ژن سطحی این ویروس یعنی HBS AG است. اگر در فردی آزمایش HBS AG مثبت شود، نشان می دهد که آلوده به ویروس هپاتیت B است یعنی در بدن وی ویروس هپاتیت B وجود دارد. آنچه این آزمایش را معنی‌دار می‌کند، حال عمومی بیمار، وضعیت کبد (اندازه آن و نتایج آزمایش‌های مخصوص کبد) و چند آزمایش دیگر در مورد فعالیت ویروس در بدن است. در بسیاری از موارد به دنبال کشف یک مورد HBS AG مثبت، سایر افراد خانواده آزمایش شده و موارد مثبت بدون علامت شناسایی می‌شوند.

مهم‌ترین مسئله در ارتباط با ناقلین هپاتیت B

این بیماران هیچ گونه علامت، نشانه و ناراحتی ندارند، ولی در خونشان ویروس وجود دارد. مهم‌ترین مسئله در مورد این گروه از افراد، مراجعه به پزشک هر 6 ماه یک بار و بررسی آزمایشگاهی جهت تعیین وضعیت کبدی است. این امر جنبه حیاتی دارد و با انجام آن می‌توان به فعال شدن بیماری در مراحل اولیه پی برد.

عاقبت ناقلین هپاتیت B

در اکثر موارد، شواهدی دال بر تخریب و التهاب سلول‌های کبدی دیده نمی‌شود. در واقع یک سازش و همزیستی بین ویروس‌ها و سیستم دفاعی بدن به وجود می آید. این سازگاری ممکن است تا سالیان سال باقی بماند و بیمار مشکل کبدی پیدا نکند و ویروس همچنان در حالت نهفته تا آخر عمر باقی بماند. از هر 100 نفری که به این حالت مبتلا هستند، سالیانه 1 تا 2نفر ویروس را از بدن خود پاک کرده و آزمایش HB S AG آنها منفی می‌شود. تعداد بسیار کمی از این افراد در عرض چند سال، دچار عود بیماری شده و به اصطلاح فعالیت ویروس در بدن آنها مجدداً از سر گرفته می‌شود. به همین دلیل است که به حاملین هپاتیت B توصیه می‌شود تا برای معاینه و انجام آزمایش‌های کبدی و بررسی وضعیت‌شان هر 6 ماه یک بار به پزشک معالج خود مراجعه کنند.

بهتر است ناقلین هپاتیت به صورت دوره‌ای (3 تا 6 ماه) از نظر عملکرد کبد بررسی شوند تا در صورت تبدیل شدن به هپاتیت مزمن، تشخیص و درمان سریع‌تر صورت گیرد و از تخریب بیشتر کبد جلوگیری شود.

آیا امکان ابتلای ناقلین هپاتیت B به سیروز وجود دارد؟

در تعداد کمی از این بیماران که اختلال در کار کبد به صورت پیشرونده است، این احتمال وجود دارد. خوشبختانه امروزه با عرضه داروهای جدید امکان جلوگیری و یا به تأخیر انداختن این روند وجود دارد.

هپاتیت مزمن B

در تعدادی از افراد مبتلا به هپاتیت B ،ویروس به صورت فعال سبب التهاب کبد می‌شود. آنزیم‌های کبدی (ALT, AST) در خون این افراد افزایش می‌یابد. این افراد نیاز به تشخیص شدت التهاب در کبد و فعالیت ویروس در خون و احیاناً درمان دارند. برای تشخیص فعال بودن بیماری و پیگیری بیماران بعد از شروع درمان لازم است آزمایشات اندازه‌گیری سطح میزان ویروس در خون (اصطلاحا PCR شمارشی) انجام شود. انجام PCR معمولی و غیر شمارشی فایده‌ای ندارد.

امروزه داروهای ضد ویروسی متعددی برای درمان هپاتیت مورد استفاده قرار می‌گیرد. داروی اینترفرون- آلفا دارای اثرات ضد ویروسی بوده و سبب تحریک سیستم دفاعی بدن می‌‌‌شود. تجویز این دارو طبق نظر پزشک صورت می‌گیرد.

PCR شمارشی (VIRAL LOAD) در تعیین شدت بیماری و میزان پاسخ به درمان داروهای ضد ویروسی کمک فراوانی می‌کند.

یکی دیگر از داروهایی که در درمان هپاتیت مزمن استفاده می‌شود، قرص لامیوودین است. این دارو با مهار آنزیم مسئول تکثیر ویروس هپاتیت B ،سبب مهار تکثیر آن و کنترل بیماری هپاتیت مزمن B می‌شود.

آیا هپاتیت B قابل پیش‌گیری است؟!

تزریق واکسن ضد ویروس هپایتت B به صورت سه دوز با فواصل صفر، یک‌ماه و 6 ماه می‌تواند بیش از 95 درصد، مانع از ابتلا به این بیماری شود. شما هم می‌توانید با تلقیح واکسن، از ابتلای خود در برابر این عفونت محافظت کنید

ویژه نامه شهادت امام حسن مجتبی با بیش از 100 مطلب
ادرس جدید سایت
کپسولهای ترک اعتیاد، بلای جان معتادان
کتامین
روشهای نوین ترک سیگار
[عناوین آرشیوشده]