چگونه از بیمار در خانه مراقبت کنیم ؟
چگونگی مراقبت از بیمار در خانه روشهایی دارد که همه ی ما باید از آن اطلاع داشته باشیم و به کلیه مواردش عمل کنیم چرا که مراقبت صحیح باعث بهبودی سریع بیمار می شود. بیمارانی که پس از مراجعه به دکتر باید درخانه تحت مراقبت باشند کم نیستند و گرفتاری های روزمره مردم ، غالباً آنها را از پرستاری و مراقبت بیماری که در خانه بستری است غافل می کند. مهمترین بخش نگهداری بیمار در خانه این است که اطاق بیمار مشخص شود تا اگر میکربی وجود دارد در اطاقهای دیگر منتشر نشود. بهتر است اطاق خواب خود بیمار برای این کار اختصاص یابد. تشک بیمار باید سفت و مسطح باشد و از بالش اضافی هم استفاده شود . زیرا خوابیدن طولانی ، باعث درد در ناحیه پشت می شود . مگر این که سر و گردن کمی بالاتر از معمول قرار گیرد.
در کنار تختخواب بیمار یک صندلی یا مبل دسته دار گذاشته شود تا بیمار با تکیه به آن بتواند از جایش بلند شود وگاهی روی آن بنشیند. سعی کنید همیشه یک پارچ آب با لیوانی که وارونه روی دستمال کاغذی قرار گرفته در کنار بیمار باشد. بهتر است یک زنگ دستی تهیه شود تا در صورت لزوم بیمار آن را تکان دهد . داد زدن برای بیمار خوب نیست. زنگ تلفن هم ممکن است او را عصبی کند. اگر تلفن دراطاق او نباشد مناسب تر است و چنانچه شخصی قصد صحبت با او را داشته باشد به شرط داشتن خبر خوب ، تلفن را به اطاق بیمار منتقل کنید. خبر بد تلفنی حال بیمار را بدتر می کند. اعصاب ومغز بیمار باید آرامش داشته باشد . یک ظرف خالی را برای استفراغ احتمالی با مقدار زیادی دستمال کاغذی ، به اضافه تعدادی حوله تمیز در دسترس بیمار قرار دهید.
یک درجه طبی هم باید در اطاق بیمارباشد. درجه در ساعاتی که دکتر توصیه کرده به مدت دو دقیقه ی تمام زیر زبان بیمار با دهان بسته قرار گیرد و سپس درجه جیوه آن خوانده شود و برحسب تاریخ و ساعت روی صفحه کاغذ درج گردد تا برای مشاهده بعدی دکتر در پرونده مریض آماده باشد.
درجه پس از استفاده باید تکان داده شود تا جیوه داخل آن پایین برود. سپس با محلول ضدعفونی تمیز شود و درجلد یا محفظه خود قرار گیرد. اگر درجه حرارت بدن بیمار خیلی بالا باشد باید فوراً به دکتر اطلاع داد.
بیمار تب دار به مایعات نیاز بیشتری دارد و باید وادار شود که روزانه مایعات از قبیل آب خالص – چای کمرنگ – آب میوه و شیر بنوشد. البته برای دادن مایعاتی غیر از آب خالص حتماً با پزشک معالج باید مشورت شود.
غذای سفت برای بیمار بستری مناسب نیست . زیرا به علت عدم تحرک ممکن است تولید یبوست بیشتری بکند. غذای بیمار باید مقوی و اشتها آور باشد ولی لازم نیست به مقدار زیاد به وی خورانده شود.
پس از هر استفراغ ، صورت و پیشانی بیمار باید با حوله آب سرد تمیز شود و دهانش با آب سرد شسته شود و پوست لب های او مرطوب نگاه داشته شود.
اگر در خانه غیر از بیمار فرد دیگری هم زندگی می کند باید دقت شود که در دسترس بیمار قرار داشته باشد و دارو را فقط در ساعاتی که دکتر تعیین کرده و به همان مقدار تجویز شده در اختیار بیمار قرار دهد در صورتی که بیمار تنها زندگی می کند باید دقت شود که به موقع دارو مصرف کند و اضافی هم نخورد.
بدن بیمار باید همواره تمیز نگهداشته شود. اگر برای بیما ر، رفتن به حمام ممکن نیست باید با حوله آب گرم بدن او را تمیز کرد. بدین منظور یک قسمت از بدن بیمار را باید تمیز و خشک کرده و در پتو پیچاند و سپس قسمت دیگر را به همان ترتیب تمیز نمود.
هوای اطاق بیمار نباید خشک باشد بلکه باید دارای رطوبت باشد. هوای خشک ، بیمار را تحریک به سرفه می کند . برای مرطوب کردن هوا می توان از دستگاه بخار در اطاق استفاده نمود.
پتوهای تخت بیمار باید طوری قرار گیرد که روی او سنگینی نکند، مخصوصاً روی قسمت پا و انگشتان ، تا هنگام پهلو به پهلوشدن به آنها آسیب نرساند.
در اطراف اطاق بیمار نباید سرو صدا کرد زیرا بیمار عموماً فردی عصبی و کم حوصله است و فشارهای عصبی مانع بهبود سریع او می شود .
بیمار قبل از بهبودی کامل وکسب اجازه از دکتر نباید سر کار خود برود. ممکن است بیماری عود کند و یا عوارض دیگری به بار آورد وهمکارانش را هم مبتلا نماید. موقع چکاندن قطره به بینی بیمار باید دقت شود که قطره وارد دهان بیمار نشود . قطره چشم نیز باید لای پلک پایینی چکانده شود .
تقویت روانی بیمار در بهبودی او بسیار مؤثر است . مثلاً بودن گل و گیاه در اطاق بیمار می تواند در روحیه او تأثیر خوبی بگذارد . در طول بیماری هرگز به بیمار خبر مأیوس کننده داده نشود. خواندن داستانهایی که به علت جالب بودن ، خواننده را به دنبال خود می کشاند به شرط این که سر و دست بیمار را خسته نکند ، برای او خوب و مفید است . زیرا بیمار را از فکر کردن درباره مشکلاتش باز می دارد و پس از خسته شدن ، او را به خواب می برد.
تماشای تلویزیون که از دور کنترل می شود خوب است. بیمار دوست دارد احساس کند که اطرافیانش با علاقه و فداکاری خاصی از او پرستاری و پذیرایی می کنند، مخصوصاً اگر بیمار سالخورده باشد از فرزندانش انتظارات زیادی دارد و اگر خلاف آن را ببیند شدیداً دلخور و افسرده می شود و این از نظر روحی برای او خوب نیست . به علاوه به علت حساس شدن روحیه اش در زمان بیماری ممکن است هرگز این را فراموش نکند.
