زالو درمانی، جرم است

به گزارش خبرگزاری فارس، کامران باقری لنکرانی، وزیر بهداشت، درباره شیوه ی "زالو درمانی" گفته است:

هیچ مستند علمی درباره زالو درمانی وجود ندارد، بنابراین از نظر وزارت بهداشت این کار دخالت در امور پزشکی و جرم است و هر جا که با موارد زالو درمانی مواجه شویم حتماً با عوامل آن برخورد می‌کنیم.

ما در وزارت بهداشت در جایگاهی هستیم که هر حرفی می‌زنیم باید، مستندات علمی آن را هم داشته باشیم، بنابراین چون درباره زالو درمانی تا کنون هیچ مستند علمی ندیده‌ایم، جلوی آن را می‌گیریم.

زالو یک آنزیمی در بزاقش دارد که جلوی انعقاد خون را می‌گیرد، به همین علت داروسازان از بزاق آن دارو ساخته‌اند. ممکن است در زمان‌های قدیم که این دارو نبوده است، از زالو استفاده می‌کردند، اما حالا که داروی آن وجود دارد، قاعدتاً منطقی نیست که روش چند قرن پیش را انجام دهیم.

این کار مانند سایر روش‌های جراحی قدیمی منسوخ است. قرن‌ها پیش هم برای درمان آب مروارید یا آب سیاه چشم عمل جراحی انجام می دادند، اما ما نمی‌توانیم بگوییم چون آن زمان با این روش عمل جراحی می‌کردند، ما هم باید همان روش چند قرن قبل را در پیش بگیریم.

ما امروز باید روش‌های جدید پزشکی را اجرا کنیم، الان که داروی آنزیم بزاق زالو وجود دارد، باید از آن برای درمان استفاده کنیم و هر گونه فعالیت غیر از آن و زالو درمانی دخالت در امور پزشکی و جرم است و جاهایی که متوجه آن شویم یا بازرسان ما مشاهده کنند، حتماً برخورد می‌کنیم.

وزارت بهداشت متولی سلامت مردم است و همه مردم و جامعه پزشکان باید نسبت به سلامت جامعه تعهد داشته باشند، لذا نباید از روش‌هایی که اساس علمی ندارد یا راه و روش علمی تر و کم خطرتر آن وجود دارد، برای درمان استفاده کرد. اگر پزشکی هم این کار را انجام دهد، مقصر است و اشتباه می‌کند و ما هر وقت متوجه چنین مواردی شویم، با آن برخورد می‌کنیم.

خطرات صداهای گوش خراش

آلودگی صوتی، یکی از مشکلات رایج در شهرهای بزرگ است که عواقب زیانباری برای شهروندان به بار می‌ آورد. همچنین کارگران در واحدهای صنعتی و استفاده‌کنندگان از وسایل پخش موسیقی دستی ممکن است در معرض مشکلات شنوایی ناشی از سر و صدای زیاد قرار گیرند. نقصان شنوایی ناشی از سر و صدا یا "ترومای آکوستیک"، مهم ترین علت قابل ‌پیشگیری ناشنوایی دایمی است.

اما چگونه دریابیم که در معرض خطر این عارضه هستیم و در مقابل آن چه کنیم؟

تقسیمات گوش
گوش به سه قسمت تقسیم می ‌شود: امواج صوتی ابتدا وارد "گوش خارجی " می‌ شوند که چیزی بیش از یک مجرای غیر فعال جمع‌آوری صداست. در مرحله بعد، این امواج به پرده صماخ برخورد می‌ کنند و سبب ارتعاش آن می ‌شوند. این ارتعاشات از طریق زنجیره‌ای از استخوان‌های کوچک به گوش میانی منتقل می‌ شود. در نهایت، در گوش داخلی این ارتعاشات به "حلزون" می ‌رسند که با ردیفی از سلول‌های مویی ظریف یا مژک‌ها پوشیده شده است. ارتعاشات ناشی از صدا، نیرویی را بر مژک‌ها وارد می ‌آورد که به صورت تکانه‌های الکتریکی ترجمه و از راه عصب شنوایی به مغز منتقل می ‌شود. اما این مژک‌ها دارای ساختمان‌های ظریفی هستند. صداهای بیش از حد بلند، نیروی شدیدی ایجاد می‌ کند که می‌ تواند به سلول‌های مویی صدمه بزند. این سلول‌ها در برابر آسیب‌های خفیف می ‌توانند بهبود پیدا کنند، اما آسیب‌‌های شدید این سلول‌های عصبی را خواهند کشت و سبب نقصان دایمی شنوایی خواهند شد.

صداهای بسیار بلند به گوش صدمه خواهند زد، اما برخی از افراد نسبت به دیگران به آسیب صوتی حساس‌ترند. علاوه بر تفاوت‌های ژنتیکی، عوامل محیطی مانند سیگار کشیدن و قرارگیری در معرض فلزات سنگین مانند سرب و حلال‌ها هم ممکن است نقشی در این قضیه داشته باشند.

چقدر بلند؟
شدت صدا با واحد دسی‌بل اندازه‌گیری می ‌شود، هر چه شماره دسی‌بل‌ها بیشتر باشد، صدا بلندتر است.

توانایی یک صدا در آسیب‌زدن به گوش، بستگی به مدت قرار گرفتن در معرض صدا و نیز شدت صدا دارد. برای مثال، تاثیر چهار ساعت قرار گرفتن در معرض صدایی با بلندی 88 دسی‌بل، به همان اندازه هشت ساعت قرار گرفتن در معرض صدای 85 دسی‌بل است. صدای یک شلیک گلوله منفرد به اندازه 40 ساعت شنیدن صدایی به بلندی 90 دسی‌بل است.

اما چه اندازه بلندی صدا برای شنوایی شما خطرناک است؟
همانطور که گفته شد، هم شدت صدا مهم است و هم زمان قرارگیری در معرض صدا. صداهای زیر 75 دسی‌بل اصولا بی‌ خطر محسوب می ‌شوند، اما هشت ساعت قرارگرفتن در معرض صدای در حد 85 دسی‌بل ممکن است خطرناک باشد.

علایم هشدار دهنده
اغلب نقصان شنوایی ناشی از سر و صدا، با بروز مشکل در شنیدن صداهای با فرکانس بالا آغاز می ‌شود و سپس با شدت یافتن آن، فرکانس‌های پایین‌تر هم شنیده نمی ‌شوند. هر دو گوش اغلب به اندازه یکسان گرفتار می ‌شوند، اما ممکن است یک گوش به منبع صدای آسیب‌رسان نزدیک تر باشد، بنابراین نقصان شنوایی ایجاد شده ممکن است شکل نامتقارن به خود بگیرد. هنگامی که شنوایی شما در اثر سر و صدا از بین برود، دیگر قابل برگشت نیست و تنها راه علاج، استفاده از سمعک است. سمعک هر صدایی را که عصب شنوایی شما هنوز می ‌تواند تشخیص دهد، تقویت می ‌کند. برای همین مهم است که نشانه‌های اولیه نقصان شنوایی ناشی از سر و صدا تشخیص داده شود.

اگر گوش‌های شما پس از قرار گرفتن در معرض سر و صدا زنگ‌ بزند یا وزوز کند، به معنای آن است که این صدا آنقدر بلند بوده است که توانسته به شنوایی شما آسیب بزند و اگر این سر و صدا سبب دردناک ‌شدن شنوایی یا نشنیدن و دور شدن صداها برای ساعت‌ها و روزها شود، به معنای آن است که سلول‌های مژکی گوش شما از هم اکنون دچار مشکل شده است.

اگر شما باز هم در معرض سر و صدا قرار گیرید، احتمالا دچار ناشنوایی دایمی خواهید شد.

چه کسانی در معرض خطر هستند؟
هرکسی در معرض صدای بلند قرار گیرد، احتمال آسیب شنوایی در او وجود دارد. اگر صدای پس‌زمینه‌ای در محیط موجب شود که شما برای فهماندن منظورتان به فردی که در فاصله ی نیم متری از شما قرار دارد، فریاد بزنید، این سر و صدا آنقدر بلند هست که به شنوایی شما آسیب برساند. شایع‌ترین علت ناشنوایی ناشی از سر و صدا، برخی مشاغل است. کارگران ساختمانی، آتش‌نشانان، مأموران پلیس، کارگران کارخانه، کارکنان نظامی، کشاورزان و رانندگان کامیون در معرض خطر هستند. طرفداران تیم‌های ورزشی که در استادیوم‌ها حضور پیدا می ‌کنند، نیز اغلب سر و صدای زیادی تولید می ‌کنند و این سر و صدا ممکن است کارگران استادیوم و طرفداران تیم‌ها را در بسیاری از بازی‌ها در معرض خطر قرار دهد. موسیقی‌دانان هم در معرض خطر هستند. بسیاری از نوازندگان موسیقی کلاسیک از گوشی در حین اجراهای ارکستری استفاده می ‌کنند.

استریوهای شخصی یک تهدید خاص برای نسل جوان‌ است. طول عمر زیاد باتری این استریو‌ها، به معنای آن است که ساعت‌ها می ‌توان به آنها گوش داد و ظرفیت بالای آنها امکان شنیدن مداوم موسیقی را فراهم می ‌آورد. هدفون‌های درون گوشی که امروزه جایگزین هدفون‌های بزرگ روی گوشی شده‌اند، این مشکل را با متمرکز کردن مستقیم صدا بر روی گوش بدتر می ‌کنند.

چه کار باید کرد؟
ابتدا، صدای موسیقی را کم کنید و وسایل صوتی خود را تنظیم کنید یا در کنسرت‌های پُر سر و صدا، جایی دور از صحنه بنشینید. حتی اگر نمی ‌توانید از سر و صدا دوری کنید، شما می‌ توانید گوش‌هایتان را محافظت کنید. اگر به طور اتفاقی در معرض صداهای بلند قرار گرفتید، از گوشی‌های ‌داخل گوشی یا "پلاگ‌ گوشی" یک بار مصرف استفاده کنید، اما اگر به طور مکرر در معرض سر و صدای زیاد هستید، بهتر است گوشی‌های مخصوصی برای خود سفارش دهید.

برای محافظت در محیط خارج خانه یا در محیط کار از گوشی‌های روگوشی استفاده کنید و برای حداکثر حفاظت می ‌توانید از هردوی آنها استفاده کنید. این گوشی‌ها در صورتی که به طور صحیح استفاده شوند، می توانند 15 تا 49 دسی‌بل از بلندی صدا بکاهند. گرچه ممکن است به گوش زدن آنها برایتان آزارنده باشد، یا زیبا به نظر نرسد، اما استفاده موقت از این گوشی‌ها، بهتر از آن است که مجبور شوید برای سال‌ها سمعک به گوش بگذارید.

گرفتگی صدا مخصوصاً در صبح

دلیل گرفتگی صدا برگشت شبانه ی اسید معده به مری و گلو در هنگام خواب است. اشکال این برگشت در این است که انسان متوجه آن نمی شود. یکی از نشانه های آن بدبوئی تنفس در صبح است. پس اگر گرفتگی بدون دلیل صدا همراه با بدبوئی تنفس صبحگاهی دارید، ممکن است برگشت شبانه اسید معده علت آن باشد.

آلرژی ها هم می توانند عامل غیر مستقیم گرفتگی صدا باشند، چون باعث سرفه کردن ، تنفس از دهان، و آبریزش پشت بینی به داخل حلق میشوند که التهاب تارهای صوتی را به دنبال دارد. چیزهائی مثل سیگار کشیدن و بخار مواد شیمیائی هم تارهای صوتی را تحریک کرده و گرفتگی صدا ایجاد کنند.

سیگاری ها از طریق دیگری هم دچار گرفتگی صدا می شوند: با به وجود آمدن تومور سرطانی یا رشد غیر عادی تارهای صوتی. این مورد در سیگاری ها بسیار بیشتر از سایرین دیده می شود. و در تمام موارد، خشکی هوا گرفتگی صدا را تشدید می کند.

درمان گرفتگی صدا
- به صدایتان استراحت بدهید. سکوت کامل بهترین راه بهبود گرفتگی صداست. لااقل از پچ پچ کردن و فریاد زدن بپرهیزید. پچ پچ کردن فشار زیادی بر تارها وارد می کند. اگر لازم است، با صدای آرام حرف بزنید.

- گلو را مرطوب کنید. استنشاق بخار آب داغ از درمان های بسیار مؤثر است. از دوش آب گرم یا دستگاه بخور کمک بگیرید. گذاشتن دستگاه بخور در اتاق خواب از خشک شدن هوای آن جلوگیری می کند.

- در درون بدن هم نیاز به آب کافی دارید. خوردن آب را به قدری زیاد کنید تا ادرارتان بی رنگ شود. اگر ویتامین هائی مثل A یا B12 یا داروهای تغییر رنگ دهنده ی ادرار مصرف می کنید و ادرار بیرنگ نمی شود، خوردن روزانه ی10 تا 12 لیوان آب کافی است.

- سوپ مرغ بخورید. اگر دچار گرفتگی صدا در اثر سرماخوردگی شده اید، سوپ مرغ را با سیر بخورید. گرمای آن گلو را مرطوب می کند و سیر کمک کننده ی ترشح مخاطی است.

- ترشحات مخاطی را کم کنید. داروهای کاهش دهنده ی ترشحات مخاطی بخورید. اما از مصرف داروهای ضدحساسیت خودداری کنید، چون گلو را خشک می کنند. داروهای ضدّاحتقان هم در کاهش مخاط مؤثرند، ولی اگر ناراحتی قلبی دارید، قبل از مصرف آنها با پزشک مشورت کنید. بعضی داروهای ضدّاحتقان ممکن است فشار خون را بالا ببرند.

- آسپیرین نخورید. در التهاب ناشی از سرماخوردگی تارهای صوتی، آسپیرین باعث آزرده شدن بیشتر آنها می شود و گرفتگی صدا را تشدید می کند. از مُسکن های دیگر استفاده کنید.

- سرفه نکنید. برای جلوگیری از سرفه و آسیب بیشتر تارهای صوتی، از داروهای ضدّسرفه و خلط آور استفاده کنید.

- غرغره نکنید. بر خلاف عقیده ی شایع، غرغره کردن با دهانشویه عملاً گرفتگی صدا را بدتر می کنند. محلول های غرغره اصلاً نزدیک به تارهای صوتی نمی شوند و خود عمل غرغره کردن مضر است، چون تارهای صوتی را به هم زده و تورم آنها را بیشتر می کند.

- کافئین نخورید. کافئین موجود در قهوه، کولا و شکلات یک عامل خشک کننده? گلو است و کمکی به تارهای صوتی نمی کند.

- درمان های طبی. اگر گِرِهَک های روی تارهای صوتی یا بزرگ شدن آنها مشاهده شود، پزشک می تواند به درمان آنها کمک کند.

- آوا درمانی کنید. اگر گرهک های تارهای صوتی با استراحت و روش های رفع گرفتگی صدا از بین نروند، پزشک شما را به متخصصی برای آموزش دوباره ی تارهای صوتی معرفی می کند. در موارد شدید، ممکن است، عمل جراحی لازم شود.

- تومور را درمان کنید. اگر پزشک وجود توموری را تشخیص دهد، زیاد نگران نشوید. بیشتر تومورهای تارهای صوتی کوچکند و اگر در مراحل اولیه دیده شوند، به آسانی قابل درمانند.

پیشگیری
اگر یک بار دچار گرفتگی صدا شدید، می توانید از تکرار آن جلوگیری کنید.

- خود را گرم کنید. کسی که زیاد از صدایش استفاده می کند یک ورزشکار صوتی است و مانند هر ورزشکاری باید پیش از شروع مسابقه خود را گرم کند. شما هم قبل از سخنرانی یا آواز خواندن کمی گلویتان را تمرین بدهید.

- ماهیچه های گردن را با دست هایتان به آرامی بمالید و به راحتی تنفس کنید و آرواره را آزاد بگذارید. شانه هایتان را در جهات مختلف بگردانید و آنها را به آرامی تکان دهید.

- چند جرعه آب بخورید. زبان را کمی در دهان حرکت دهید و بیرون بیاورید.

- چند خمیازه بکشید و با لب های بسته صداهای آرامی ادا کنید تا لرزش آنها را حس کنید. بعد از سخنرانی یا کنسرت هم همین کارها را تکرار کنید تا دچار گرفتگی صدا نشوید.

- گلو را تحریک نکنید. دود سیگار، بخارهای شیمیائی و خاک ارّه باعث گرفتگی صدا می شوند. سیگار نکشید و با سیگاری ها همنشین نشوید. در جاهائی که مواد محرّک و خاک ارّه وجود دارد ماسک بزنید.

- صدا را صاف نکنید. صاف کردن صدا عادت بدی است که ترک آن سخت است. به جای آن آب دهان را قورت بدهید. یک عمل بلع را به آهستگی انجام دهید، انگار واقعاً لقمه ی غذا را قورت می دهید. این کار احساس وجود چیزی در گلو را از بین می برد.

- پیش از پرواز دوش بگیرید. اگر زیاد با هواپیما مسافرت می کنید، صدایتان دو دشمن پیدا می کند: هوای خیلی خشک و لزوم صحبت کردن در میان صدای موتور هواپیما. دوش گرفتن با آب گرم پیش از پرواز و خوردن مقادیر زیادی آب در حین پرواز مفید است.

- نزدیک به هم حرف بزنید. اگر در محیط پر سروصدائی مجبور به صحبت با کسی هستید، در میدان شنوائی او حرف بزنید. بهترین روش صحبت رو در رو است که در آن، شنونده حرکات لب ها را نیز می خواند.

علت به خواب رفتن مکرر دست و پا

بیشتر موارد حس سوزش و سوزن سوزن شدن در هنگامی که اندام ها بی حس شده است، علامتی بی خطر است و نشان دهنده این حالت است که عصبی در این ناحیه تحت فشار است ودر صورت تغییر وضعیت طی چند دقیقه عصب به حالت طبیعی برمی گردد.

از دیگر دلایل بی حسی اندام ها افزایش تهویه تنفسی است که در شرایط اضطراب آور ایجاد شده ولی در مواردی که بی حسی ناگهانی و غیر قابل توجیه روی می دهد ممکن است، علامتی از یک بیماری جدی باشد که می بایست تحت بررسی های دقیق قرار گیرد.

از علل جدی بی حسی می توان به نقص جریان خون ، روماتیسم مفصلی ، اسکلروز مولتیپل ، دیابت و سندرم تونل کارپ (فشرده شدن اعصاب در مچ دست که موجب بی حسی درانگشتان و دست می شود) اشاره کرد .

بی حسی می تواند یافته ای هشدار دهنده باشد از یک سکته مغزی قریب الوقوع یا حملات گذرای ایسکمیک که یک سکته مغزی کوچک است و به طور گذرا و موقتی علایمی نظیر فلج و تاری دید را ایجاد می کند. این حملات گذرا بدون درمان مناسب به سکته کامل منجر شده وممکن است عوارض جسمی و ذهنی دائمی ایجاد می کند .

تسکین علائم:
- آنچه مهم است این است که علایم را کم اهمیت در نظر نگیریم حتی اگر برای چند ثانیه طول بکشد .

- در صورت ایجاد بی حسی به طور ناگهانی و یا ضعف در هر نقطه از بدن بدون وجود توضیح قانع کننده در اسرع وقت باید به اورژانس مراجعه کرد .

- ورزش مرتب نظیر راه رفتن و دویدن و شنا کردن جریان خون را افزایش می دهد و به کاهش وقوع بی حسی در وضعیت های بدنی مختلف کمک می کند و انتخاب نوع ورزش نیز مهم است مثلا ورزش هایی مثل دوچرخه سواری باعث بیحسی اندام ها شده و وضعیت را تشدید می کند.

مصرف دخانیات باعث اختلال جریان خون می گردد و احتمال بروز بی حسی را افزایش می دهد.

اگر بیشتر در ناحیه باسن دچار بیحسی می شوید احتمال دارد مربوط به کیف جیبی و یا محتویات جیب عقب شما باشد و ایجاد مشکل می نماید وباعث ایجاد فشار برروی عصب سیاتیک که از میان عضلات باسن می گذرد، می نماید.

اگر برای مدت طولانی کارهای تکراری انجام می دهید مثل ماشین نویسی و خیاطی و ... ممکن است به سندرم تونل کارپ دچار شوید .لذا اگر هر 30 تا 60 دقیقه یکبار به خود استراحت دهید ودر این بین چرخش های ملایمی به مچ دست دهید می توانید از ایجاد این مشکل جلوگیری نمایید.

احساس خستگی در دوران حاملگی

بیشترین چیزی که بسیاری از زنان از اوایل دوران حاملگی خود به یاد دارند احساس دائمی خستگی است. حاملگی فشار مضاعفی بر بدن وارد کرده و می تواند با خستگی بسیار همراه باشد. حتی زنان شب زنده دار نیز ممکن است از فرط خستگی بیشتر از ساعت 8 شب نتوانند بیدار باشند.

این خستگی ناشی از تغییرات بدن به ویژه تغییرات هورمونی به دلیل حاملگی است. بد خوابی شبانه به ویژه در صورتیکه خانم حامله مجبور باشد چند بار برای ادرار کردن بیدار شود، چندان غیر شایع نیست. تهوع و استفراغ هم می تواند مزید بر علت باشد. و نهایتاً اینکه خانم حامله ممکن است در رابطه با حاملگی، افسرده و یا مضطرب باشد و نتواند خوب بخوابد. اگر فعالیت روزانه هم زیاد باشد نیز خستگی بیشتر خواهد بود.

خستگی تا چه موقعی از حاملگی وجود خواهد داشت؟
این زمان در افراد مختلف متفاوت است ولی به طور کلی معمولاً تا سه ماهه دوم حاملگی ادامه می یابد. البته متأسفانه این وضعیت در حدود ماه هفتم مجدداً تکرار می شود. در آن زمان زن حامله بار سنگینی را با خود حمل می کند و ممکن است به دلایل متعدد از جمله کمردرد، سوزش سر دل، گرفتگی عضلات پا ، حرکات جنین و به ویژه تکرر ادرار نتواند در طول شب خوب بخوابد.

در صورتی که چند هفته از سه ماهه دوم حاملگی بگذرد و هنوز احساس خستگی وجود داشته باشد بهتر است با پزشک خود مشورت کنید. بعضی زنان در تمام طول دوران حاملگی احساس خستگی دارند ولی برای مطمئن شدن از اینکه مشکل دیگری وجود ندارد بهتر است حتماً با پزشک خود مشورت کنند.

برای کنار آمدن با خستگی دوران حاملگی چه باید کرد؟

به هشدارهایی که بدنتان می دهد توجه کنید. برای شروع سعی کنید زودتر بخوابید و در طول شب خواب کافی داشته باشید (حداقل 9 تا 10 ساعت، البته در صورتی که بتوانید بخوابید). همچنین سعی کنید در طول روز نیز چرتی بزنید. اگر سر کار می روید یک چرت 15 دقیقه ای هم خیلی کمک کننده است. حتی اگر در محل کارتان امکان دراز کشیدن (مثلاً در نمازخانه) هم نیست سرتان را روی میز بگذارید و استراحت کنید. حتی می توانید اگر ماشین دارید صندلی آن را خوابانده و داخل ماشین استراحت کوتاهی بکنید.

سعی کنید برنامه هایتان را تنظیم کنید. در صورتیکه امکان داشته باشد سعی کنید از تعهدات کاری تان کم کنید و کارهایتان را برای آخر هفته به خانه ببرید. بدین صورت شاید بتوانید یکی دو ساعت زودتر به خانه بروید. اگر می توانید یک روز وسط هفته را هم مرخصی (استحقاقی و یا اگر حالتان خوب نیست استعلاجی) بگیرید. اگر خانه دار هستید هر از گاهی استراحتی به خود بدهید و نگهداری کودکان دیگرتان را به کس دیگری بسپرید تا بتوانید استراحت کنید.

مطمئن شوید تغذیه تان درست است. بدن شما به 300 کالری اضافه در روز نیاز دارد که البته نباید از مواد غذایی نظیر چیپس و شکلات تأمین شود. یک رژیم غذایی سالم از سبزیجات، میوه جات ، غلات (با سبوس)، شیر کم چربی و گوشت بدون چربی و لخم می تواند انرژی زا باشد. در مقابل، هله هوله در واقع انرژی شما را تحلیل می برد. تنقلات مناسب در یک رژیم غذایی سالم شامل میوه و ماست است. همچنین سعی کنید کافئین کمتری مصرف کنید (اگر قهوه خور هستید کمتر بخورید) و آب نیز زیاد بنوشید.

هر روز کمی ورزش سبک کنید. ممکن است حس کنید امکان ندارد که توانی برای ورزش کردن داشته باشید با این حال سعی خود را بکنید. توجه داشته باشید که یک ورزش سبک نظیر پیاده روی کوتاه می تواند حالتان را بهتر کند. سعی کنید در طول روز چندین بار حرکات کششی و تنفس عمیق انجام دهید.

ویژه نامه شهادت امام حسن مجتبی با بیش از 100 مطلب
ادرس جدید سایت
کپسولهای ترک اعتیاد، بلای جان معتادان
کتامین
روشهای نوین ترک سیگار
[عناوین آرشیوشده]