ماندن در یک زنـدگی زناشویی بی عشق مخمصه ای غیر قابل تحمل است، امـا بـه ایـن مـعنـا نیست که حتماً چنین زندگی باید به طلاق منجر شود.
حل مشکل ازدواجهای بی عشق نیاز به خوداندیشی برای ارزیابـی موقعیت، جرات و جسارت برای تصمیم گیری قاطع بـا همسرتان، و ابتـکـار عـمــل برای رویارویی با این واقعیت دارد کـــه طلاق ممکن است بهترین راه حل برای این ازدواج باشد.

اما قبل از اینکه سریعاً به سراغ آسان ترین راه حل بروید و برای طلاق تصمیم گیری کنید، باید اطمینان حاصل کنید که کاملاً منطقی درمورد این تصمیم فکر کرده اید.

ماندن در یک ازدواج بی عشق و تصمیم گرفتن درمورد اینکه طلاق بگیرید یا نه فقط بر مبنای این واقعیت، سوء استفاده از فرصت است. این تصمیم برای طلاق مثل تصمیماتی که به خاطر سایر مشکلات موجود در زندگی های زناشویی مثل بوالهوس بودن فرد مقابل یا خیانت او، نیست. انتخاب طلاق وقتی صحبت از زندگی زناشویی خالی از عشق می شود، موقعیتی کاملاً متفاوت است.

وقتی درمورد طلاق تصمیم می گیرید، این فرصت از نظر فردی خیلی در شما رشد میکند، چون شما در رابطه ای زندگی می کنید که خالی از هرگونه عشق و محبت است. اجازه بدهید کمی درمورد مسائل مربوط به چنین موقعیت هایی و رویکرد شما به آن صحبت کنیم تا شاید با توجه به این مسائل بتوانید بهتر ردر این رابطه فکر کرده و تصمیم بگیرید.

مورد 1: عشق را آنطور که آن را می بینید تعریف کنید و ببینید آیا همسرتان هم در این رابطه با شما موافق است یا نه، حداقل تاحدودی.

برای ارزیابی درست ازدواج های بی عشق، اطمینان یافتن از روشن و واضح بودن ایده و تفکر شما در مورد عشق، راه بسیار خوبی است که ببینید در زندگی چه چیز را از دست داده اید. و اگر ایده همسرتان درمورد عشق با شما مغایر باشد، تاحدی که هیچیک از شما نتواند در کنار هم عشق را تجربه کند، احتمالاً نیاز به مشاوره دارید تا ریشه بی عشق بودن رابطه تان مشخص شود.

مورد 2: قبل از اینکه به سراغ طلاق بروید، اول اطمینان یابید که واقعاً در زندگیتان هیچ نوع عشقی وجود ندارد.

از خودتان بپرسید، "آیا واقعاً در زندگی زناشویی من عشقی وجود ندارد یا من خسته شده ام؟" زنده نگه داشتن عشق در ازدواج نیاز به رابطه بسیار قوی با خودتان و همسرتان دارد. دلایلی را که فکر می کنید زندگیتان خالی از عشق است را لیست کنید و ببینید این دلایل تا چه حد معقول و منطقی هستند و آیا نشان نمی دهد که کمی عشق در زندگیتان وجود دارد و می توانید برای بهبود وضعیت اقدام کنید؟ بی عشق بودن رابطه حتماً به این معنا نیست که همه چیز برای آن رابطه تمام شده است.

مورد 3: برحسب تعریف خود از عشق، ببینید که آیا تا به حال واقعاً عاشق بوده اید.

بی عشق بودن زندگی زناشویی شما ممکن است همیشگی نبوده باشد. ممکن است در طول زندگی خود با همسرتان از فواید دیگری در گذشته بهره مند می شده اید که اکنون وجود ندارد و به همین دلیل است که از رابطه تان خسته شده اید.

البته اگر زمانی در گذشته عاشق شوهرتان بوده اید، احتمالاً هر دوی شما آنچه را که باید برای حفظ این عشق انجام نداده اید. قبل از اینکه بخواهید اقدامی برای این زندگی بی عشق بکنید، ببینید که تفکر شما درمورد عشق با گذشت زمان چقدر تغییر کرده است.

مورد 4: ببینید آیا برای متاهل بودن حتماً نیاز دارید که زندگیتان سرشار از عشق باشد، و آیا نمی توانید شعله عشق را در زندگی زناشوییتان روشن کنید؟

این مورد یکی از مهمترین مسائل در تصمیم گیری شماست. خیلی از افراد علیرغم بی عشق بودن زندگی زناشوییشان آن را حفظ کرده اند چون فوایدی که از متاهل بودن نصیبشان می شده بسیار ارزشمندتر از نیاز آنها به عشق بوده است. این فواید میتواند خیلی چیزها باشد و می تواند از فقدان اعتماد به نفس، مسائل مادی، ترس از تنهایی و ... ناشی شود.

اگر شما از آندسته از افراد هستید که برای متاهل بودن حتماً به عشق نیاز دارند، قبل از اقدام به طلاق، حتماً به روشن کردن شعله عشق در رابطه تان فکر کنید. اگر برای این تصمیم گیری با خود می جنگید، مطمئن باشید که رابطه تان ارزشش را دارد که فرصتی دوباره به آن بدهید.

اگر از ته قلب درمورد فقدان عشق در رابطه تان با همسرتان گفتگو کنید، امکانش هست که ببینید او نیز با چنین مشکلی روبه روست.

ماندن در یک زندگی بی عشق، اگر برای خوشبختی حتماً به عشق نیاز داشته باشید، می تواند روز به روز انرژی شما را تحلیل برد. اگر زندگی زناشوییتان برایتان ارزشمند است، قبل از اینکه برای طلاق اقدام کنید، کمی عاقلانه تر درمورد موقعیتتان فکر کنید و برای شعله ور کردن دوباره عشق در رابطه تان هر چه از دستتان برمی آید انجام دهید. خیلی از زندگی ها به اینصورت نجات یافته است.

منبع: www.mardoman.com

بارها شنیده ایم که آمار طلاق در کشور ما رو به افزایش است اما به ظاهر هیچ اقدام موثری در این خصوص انجام نشده است.در احادیث نبوی آمده است که طلاق از منفورترین اعمال است اما در خیلی از موارد می بینیم که تنها راه حل برای افراد محسوب می شود.یکی از اقسام طلاق، طلاق توافقی است که متاسفانه در جامعه ما روز به روز در حال افزایش است و می بینیم که دیگر هیچ کدام از طرفین خواستار ادامه زندگی نیستند؛ در صورتی که در گذشته این طور نبوده است. با 2 کارشناس قضایی در خصوص این نوع طلاق به گفت وگو پرداختیم که در ذیل می آید: به طور کلی طلاق در فقه و قانون به معنی انحلال علقه زوجیت بین زن و مرد در ازدواج دائم است و علی القاعده در اختیار مرد است؛ مگر موارد خاصی مانند عسر وحرج، شرایط ضمن عقد و... که یا مرد مجبور به طلاق زن می شود یا زن وکیل در طلاق خویش از ناحیه همسرش می شود که در مواد 1133 و 1134 قانون مدنی به این موضوع اشاره شده است.
معاون آموزشی دادگستری استان با بیان این مطلب گفت: طلاق توافقی اصطلاحی است که امروزه رایج شده است و طرفین خارج از دادگاه با هم توافق بر جدایی می کنند و به لحاظ ممنوعیت قانونی ثبت طلاق بدون مجوز دادگاه، زوجین به دادگاه مراجعه و اجازه ثبت طلاق را با شرایطی که خود به توافق رسیده اند، اخذ می کنند.حجت الاسلام مهدی بصیری افزود: براساس فقه و به تبع آن قانون مدنی شاید بهترین نوع طلاق توافقی را بتوان طلاق خلع و مبارات دانست.
وی درخصوص طلاق خلع توضیح داد: زن به هر عنوان از شوهرش کراهت دارد و حاضر می شود با بخشیدن مالی اعم از این که مهریه باشد یا کمتر وبیشتر، از او طلاق بگیرد و شوهر نیز با قبول این مال راضی به این امر می شود.
وی در توضیح طلاق مبارات هم گفت: در این نوع طلاق، کراهت از سمت طرفین است و در عین حال زن حاضر می شود مالی را که از مهریه اش بیشتر نباشد، به شوهر بدهد و همسرش با قبول آن، با طلاق توافق می کند که در واقع در هر دو نوع طلاق مصرح در قانون، طرفین توافق بر جدایی دارند.حجت الاسلام بصیری تصریح کرد: طلاق توافقی در اصطلاح امروزی چیزی فراتر از طلاق خلع و مبارات و عبارت است از طلاقی که براساس توافق زوج ها اجرا می شود و دادگاه تنها اجازه ثبت آن را می دهد که در اصطلاح حقوقی به چنین اجازه ای(گواهی عدم امکان سازش) می گویند.وی در خصوص طلاق توافقی اظهار داشت: در این نوع طلاق، درگیری و مشاجرات افراد خانواده طرفین به حداقل می رسد زیرا به طور معمول در پرونده های طلاق به تقاضای زن یا شوهر پرونده های متعدد حاشیه ای توهین، ایراد ضرب، ترک انفاق، مطالبه مهریه و جهیزیه، حضانت و ملاقات اطفال و... مطرح می شود ولی در طلاق توافقی طرفین در این موضوعات با هم توافق کرده اند و همان توافق ملاک عمل است.وی افزود: در این نوع طلاق آرامش روحی و روانی زوج ها و فرزندان نسبتا حفظ می شود و کدورت ها و درگیری های بعد از طلاق بین زوج ها و اطرافیان به حداقل می رسدو به لحاظ این که جدایی با توافق بوده است، امکان بازگشت و تشکیل مجدد زندگی مشترک زیاد است.این مقام قضایی ادامه داد: ارتباط طرفین بعد از طلاق به ویژه در امر ملاقات اطفال و ارتباط خانوادگی کمترین تنش را خواهد داشت و آبرو و حیثیت طرفین و اسرار آنان کمتر در معرض خطر قرار می گیرد و تا حد زیادی حفظ می شود.حجت الاسلام بصیری، درخصوص معایب طلاق توافقی نیز گفت: مهم ترین عیب طلاق توافقی به ویژه در زوج های جوان و قبل از مراسم عروسی این است که با عجله و شتاب و بدون تفکر و تعقل صورت می گیرد.وی افزود: در چند مورد که این جانب موفق به صحبت با طرفین شده ام، علت مراجعه و تقاضای طلاق توافقی، به توافق نرسیدن طرفین برای رفتن به میهمانی، سینما، پارک و مسافرت در دو یا سه روز قبل از مراجعه به دادگاه عنوان شده و بدیهی است چنین تصمیمی بدون تفکر و تعقل صورت گرفته است. وی به کار نگرفتن خرد و مداخله نکردن بزرگان فامیل و وابستگان را از دیگر معایب طلاق توافقی عنوان کرد و ادامه داد: توجه نکردن به سرنوشت اطفال و زندگی پس از طلاق و جدایی هم از معایب این نوع طلاق است.حال این سوال مطرح می شود که توافق شامل چه موضوعاتی می شود؟ دادرس دادگاه عمومی بیرجند در این خصوص گفت: همان طوری که در قانون آمده است دادگاه ضمن صدور گواهی نبود امکان سازش، باید نسبت به حقوق مالی زن در حکم صادر شده تعیین تکلیف کند.حسن ودیعی افزود: حقوق زن عبارت است از مهریه، نفقه، جهیزیه و حضانت فرزندان که در طلاق های یک طرفه و توافقی باید این 4 موضوع معین شود.وی خاطرنشان کرد: معمولا عرف شایع این است که زن در مقابل بذل قسمت یا همه مهریه خود حضانت فرزند یا فرزندان را برای خود مقرر می کند.وی در توضیح نفقه نیز گفت: منظور ایام عده و گذشته است که باید بر مبنای وجه رایج مبلغی تعیین یا این که زن آن را بذل کند.همچنین جهیزیه نیز به طور عمده مربوط به زن است و به طور معمول طبق توافق همه اقلام جهیزیه را دریافت می کند.وی ادامه داد: حضانت نیز بستگی به تعداد فرزندان،سن و جنسیت آن ها دارد و سرپرستی فرزندان مشترک مورد توافق قرار می گیرد. بدیعی با اشاره به این که مباحث چهار گانه عنوان شده در قبل از تقدیم دادخواست طلاق توافقی مورد بحث قرار می گیرد، اظهار داشت: بهتر این است که طی صورت جلسه ای مکتوب در حضور حداقل 2 نفر توافقات درج شود و سپس دادخواست ارائه شده، به امضای دو طرف برسد و بعد از تقدیم دادخواست دادگاه به صورت فوق العاده اقدام به داوری کند.وی ادامه داد: خوب است که زوج ها در زمان تقدیم دادخواست یک نفر از نزدیکان خود را به همراه داشته باشند.بدیعی تاکید کرد: این دو نفر داور باید طی 2 جلسه که بهتر است در 2 روز جداگانه باشد، با حضور زوج ها جلسه تشکیل دهند.با توجه به نظر کارشناسان می توان گفت: اگر در زندگی مشترک راهی برای ادامه زندگی جز طلاق و جدایی وجود نداشته باشد، طلاق توافقی دارای مزیت های مختلفی بر طلاق به تقاضای مرد یا زن خواهد بود.از طرف دیگر براساس آمار اداره کل ثبت احوال استان تعداد طلاق های ثبت شده در سال 86، 573 مورد بوده است که نسبت به مدت مشابه سال قبل 8/9 درصد افزایش را نشان می دهد. بنابراین چند توصیه دراین رابطه شاید بتواند در استحکام خانواده ها موثر واقع شود:
1 - قبل از هرچیز دو طرف به فکر سامان دادن زندگی با از خودگذشتگی، فروتنی و درک طرف مقابل و مشکلات او باشند.2 - مشکلات موجود زندگی را با مشکلات احتمالی بعد از طلاق مقایسه کنند و به اصطلاح بین بد و بدتر، بد را انتخاب کنند.3 - با بزرگان فامیل و افراد با تجربه و دلسوز مشورت کنند.4 - طلاق و جدایی را آخرین راهکار بدانند و توجه کنند راهکارهای مناسب دیگری وجود دارد تا زندگی مشترک از هم نپاشد.5 - و اگر بالاخره تصمیم بر جدایی گرفتند نسبت به امور مالی طرفین با تعقل و تفکر بیشتری تصمیم گیری کنند؛ زیرا به طور معمول این گونه تصمیم ها آنی است و در آینده پشیمانی به همراه دارد ولی کار به جایی نمی رسد، بنابراین می طلبد تا قبلا نسبت به آن قضایا بیشتر سبک و سنگین شود.

منبع: روزنامه خراسان

حتما بارها شنیده‌اید که جدایی والدین زندگی فرزندان را تباه می‌کند و عامل اصلی تمامی مشکلات روحی و روانی و رفتاری فرزندان به شمار می‌آید .
 تحقیقات بسیار زیادی در مورد تأثیر جدایی والدین بر زندگی فرزندان انجام شده است که اغلب آنها بدون بررسی علل مشکلات رفتاری یا ذهنی کودکان طلاق، با نگاهی سطحی و ساده، جدایی والدین را عامل تمامی اختلالات رفتاری ذکر کرده‌اند و با توجه به این فرضیه اشتباه، مانع جدایی بسیاری از زوج‌ها شده‌اند .
ولی آیا زندگی کردن کودک در یک خانه پرتشنج که افراد آن رابطه سرد و بی‌روحی با یکدیگر دارند آسیب کمتری به روح و روان او وارد می‌آورد ؟
سارا مک لین، پژوهشگر آمریکایی در این مورد می‌گوید: علت مشکلات روحی فرزندان طلاق، جدایی والدین یا زندگی کردن آنها با یکی از والدین نیست، بلکه تشنج‌ها و درگیری‌های خانوادگی و اختلافات والدین پیش از جدا شدن، باعث بر هم خوردن آرامش ذهنی آنها می‌شود و به دنبال خود معضلات رفتاری را به همراه می‌آورد .
وی معتقد است جدایی به تنهایی آسیبی به هیچ یک از افراد خانواده وارد نمی‌کند بلکه مشکلات پیش از آن و عواملی که موجب رسیدن خانواده به نقطه پایان می‌شود، موجب ایجاد مشکل در روح و روان کودک و حتی والدین خواهد شد .
جوزف هوپر، پژوهشگر مسائل خانواده می‌گوید: زمانی بقای یک زندگی خانوادگی برای کودک مفید است که درگیری‌ها و مشکلات اعتقادی  و سلیقه‌ای والدین محسوس نباشد، زیرا در غیر این صورت دوام یک زندگی نه تنها به سود کودک نیست بلکه باعث تشدید تشویش‌های ذهنی و مشکلات روحی او می‌شود .
پل آماتو، استاد جامعه‌شناسی در دانشگاه نبراسکا و آلن‌بوث، استاد دانشگاه پنسیلوانیا تحقیق همه جانبه‌ای انجام داده و اعلام کردند واقعیت این است که بسیاری از خانواده‌ها بدون اینکه درگیری‌های شدید یا اختلافات عمیق داشته باشند از هم پاشیده می‌شوند .
آمار نشان می‌دهد هفتاد درصد از کل طلاق‌های صورت گرفته در ایالت متحده آمریکا مربوط به زوج‌هایی بوده که با یک دوره مشاوره کوتاه و حتی با تفکر و همدلی بیشتر، قادر به ادامه زندگی بوده‌اند و بدون تردید این شرایط برای فرزندان مناسب‌تر است .
آنها پیشنهاد می‌کنند والدینی که مشکلات جدی با یکدیگر ندارند سریع تصمیم به جدایی نگیرند زیرا نمی‌توان از اثرات منفی این پدیده اجتماعی بر فرزندان غفلت کرد. بهتر است زوج‌ها تا زمانی که فرزندان‌شان دوران بلوغ را پشت سر می‌گذارند کانون خانواده خود را حفظ کنند و در صورت باقی ماندن مشکل، پس از سپری شدن دوران بحرانی  فرزندان‌شان تصمیم به جدایی بگیرند .
 البته این مسأله تنها شامل خانواده‌هایی می‌شود که مشکلات و درگیری‌های آنها اندک است، زیرا زندگی کردن کودک در یک خانه پر تشنج و پردرگیری، نه تنها تأثیری مثبت بر ذهن و رفتار او ندارد بلکه آسیب‌های بسیار جدی به روح و روان وی وارد می‌کند .
مگی گالاگر در کتاب "یک جدایی مسالمت‌آمیز" آورده است: معمولاً طلاق به عنوان راه حلی برای پایان بخشیدن به درگیری‌ها و تنش‌ها پیشنهاد می‌شود اما آیا واقعا طلاق موجب خاتمه یافتن درگیری بین زوجین می‌شود؟

آمارها نشان می‌دهد تنها 12 درصد از زوج‌ها پس از طلاق رابطه‌ای مسالمت‌آمیز و بدون درگیری با یکدیگر دارند و می‌توانند برای تأمین خواسته فرزندشان یا ایجاد آرامش برای وی رابطه‌ای نسبتاً آرام و دوستانه داشته باشند، اما 50 درصد از زوج‌ها پس از طلاق با یکدیگر رفتاری تندتر دارند و مشاجرات و درگیری‌های آنها با شدت بیشتر و اغلب در حضور فرزندان صورت می‌گیرد .
این روابط با گذشت مدت زمانی حدود 5 سال از تاریخ طلاق به یک کینه و دشمنی دیرینه بدل می‌شود و کودکان را وارد یک میدان جنگ می‌کند. پس در واقع، راه حل در جدایی نیست، در تغییر شرایط است، زیرا تا پیش از آن زوج‌ها در یک محیط و زیر یک سقف بودند و حالا اغلب مشاجرات به صورت تلفنی یا از طریق رابط و واسطه انجام می‌  شود .
حال این سؤال پیش می‌آید که آیا طلاق باعث کاهش درگیری‌ها و تنش‌ها در خانواده می‌شود و آرامش را به کودکان آن خانواده‌ها باز می‌گرداند؟
روشن است که برای پایان بخشیدن به درگیری‌ها و تنش‌های موجود بین زوجین، جدایی و طلاق آخرین راه است، اما بدون تردید این درگیری‌ و مشاجره دو زوج نیست که باعث بر هم خوردن آرامش کودک می‌شود بلکه درگیری و اختلاف والدین کودک است که امنیت را در محیط خانه از بین می‌برد و او را موجودی ضعیف و افسرده می‌کند و طلاق نیز باعث کاهش این مشاجرات نخواهد شد پس تأثیر مثبتی روی فرزندان ندارد مگر اینکه والدین با آگاهی از موقعیت خود و فرزندان‌شان عملکرد خود را تغییر دهند و کاری کنند که هم به نفع آنها باشد و هم باعث حفظ سلامت فرزندشان شود .
مگی گالاگر، در صفحه 103 کتاب "برافکندن ازدواج"، ( The Abolition Of Marriage) می‌گوید: طلاق باعث تشدید درگیری‌های والدین و مشاجرات آنها می‌شود و آسیب‌های وارد شده به فرزندان را افزایش می‌دهد. آمار نشان می‌دهد دو سوم از زوج‌ها حتی پس از 5 سال از تاریخ جدایی خود نسبت به یکدیگر احساس عصبانیت و خشونت می‌کنند و به دنبال راهی هستند تا این کاستی‌های روحی و روانی را جبران کنند در این شرایط، اغلب به منافع و مصالح فرزندشان یا نظریات کارشناسان توجهی ندارند و تنها با پرخاشگری و خشونت موجب سبک شدن بار مشکلات خود می‌شوند، اما این سبک شدن باعث تشدید اختلالات روحی و روانی فرزندان می‌شود که شاهد این رفتارهای پرتشنج در محیط خانواده هستند .
* یک طلاق خوب و مسالمت‌آمیز از دوام یک ازدواج پرتنش بهتر است
تا پیش از دهه 70 میلادی، اغلب والدین خود را موظف می‌کردند که برای تأمین آرامش و سلامت روانی فرزندان‌شان حرفی از جدایی به میان نیاورند و علی‌رغم اختلافات و درگیری‌های بسیار به زندگی زناشویی خود ادامه دهند اما پس از آغاز این دهه، نظریه تازه‌ای مطرح شد که بر ساختار ذهنی و فکری خانواده‌ها تأثیر گذارد .
نظریه جدید بر این مبنا بود که زندگی فرزندان در خانواده‌هایی که پر از تنش و درگیری است اثرات بسیار مخربی بر فکر و روح آنها دارد، پس جدایی والدین برای این دسته مفیدتر و بهتر است. با اعلام این نظریه جدید تعداد زیادی از خانواده‌های پرتشنج به این راه حل تازه روی آوردند و جدا شدن والدین باعث بازگشت آرامش به زندگی فرزندان شد .
روزالیند بارنت، پژوهشگر استرالیایی می‌گوید: فرزندان خانواده‌های پرتنش، مشکلات رفتاری بیشتری نسبت به فرزندان طلاق دارند، بنابراین اگر والدین به جای تلاش برای تداوم یک رابطه پر از درگیری و مشاجره اقدام به جدایی کنند و پس از جدایی یک رابطه سالم و مسالمت‌آمیز با همسر سابق خود که پدر یا مادر فرزندشان است برقرار سازند، خواهند توانست به سلامت روان فرزندشان کمک کنند و باعث ارتقای شخصیت او شوند .
وی افزود : در بسیاری از موارد، طلاق باعث رها شدن زنان از تنش و افسردگی می‌شود. مادران سالم‌تر و شاداب‌تر می‌توانند فرزندانی آرام‌تر و فعال‌تر تربیت کنند و موجب تقویت اعتماد به نفس آنها شوند .
شاداب‌تر شدن مادر و بازگشت وی به زندگی عادی باعث ایجاد انگیزه در فرزندان می‌شود و به آنها اطمینان می‌دهد که در هر مرحله از زندگی می‌توان با مشکلات مبارزه کرد و سربلند بیرون آمد .
اغلب والدین پس از جدایی، مقاومت بیشتری در برابر مشکلات پیدا می‌کنند و فرزندان‌شان را برای پذیرش شرایط سخت زندگی آماده می‌کنند. به همین دلیل اکثر فرزندان طلاق استقلال بیشتری دارند و در تصمیم‌گیری‌های خود با اقتدار بیشتری حرکت می‌کنند. اندرسون، پژوهشگر آمریکایی در مورد دلیل این مسأله می‌گوید: زمانی که یک زن خود را از زندگی پرتشنج رها می‌کند، از نظر ذهنی و روحی با مشکلات زیادی مواجه است که برای از میان بردن آنها احتیاج به استقلال فکری و اقتدار شخصیتی دارد و به تدریج به تقویت این نیروهای درونی می‌پردازد و برای اینکه فرزندانش در شرایط مشابه آسیب کمتری ببینند، سعی می‌کند این نیروها را در آنها ایجاد کند .
بنابراین فرزندان این مادران مقتدر و توانمند، گام‌های محکم‌تری در زندگی خود برمی‌دارند و موفقیت‌هایی مشابه با دیگر افراد جامعه خواهند داشت البته تنها در صورتی که والدین پس از جدایی، رفتاری خشونت‌بار و کینه‌جویانه با یکدیگر نداشته باشند و محیطی نسبتاً آرام را برای فرزندان‌شان فراهم کنند .
پژوهش‌ها نشان می‌دهد فرزندانی که پس از جدایی والدین بتوانند با هر دو والد خود ارتباط نزدیک داشته باشند و در هر دو محیط احساس امنیت و آرامش کنند کمترین آسیب را می‌بینند .
طبق آمارهای موجود، درصد شکست رفتاری در این قشر، کمتر از فرزندان والدینی است که پس از جدایی هنوز مشاجرات پی‌درپی دارند و نتوانسته‌اند به آرامش لازم دست پیدا کنند .
 همچنین نسبت مشکلات رفتاری در فرزندان خانواده‌هایی که همیشه شاهد درگیری و مشاجره والدین هستند بیشتر از فرزندان طلاق است. این در حالی است که مشکلات رفتاری در فرزندان خانواده‌هایی که یکی از والدین به‌دلیل مشکلات اخلاقی و جرایم مختلف در زندان هستند یا به هر دلیلی منزل را ترک کرده‌اند، بسیار زیاد است . 

منبع: روزنامه اعتدال

اغلب والدینى که قصد جدایى دارند، درباره واکنش فرزندانشان به طلاق و جدایى آنها نگرانند و مى خواهند بدانند آیا فرزندانشان سالم و شاد بزرگ خواهند شد
جامعه شناسان و روان شناسان تلاش دارند تا اطلاعات مفیدى را درباره تأثیرات طلاق بر بچه ها فراهم کنند. بخشى از عوامل مهم در رابطه با تأثیر طلاق بر بچه ها شناخته شده است. تحقیقات نشان مى دهد که تأثیر طلاق بستگى به سن بچه ها در زمان طلاق دارد. همچنین مى تواند به جنسیت و شخصیت بچه ها، میزان تعارض بین والدین و حمایت فراهم شده از سوى دوستان و خانواده بستگى داشته باشد.
* سن فرزندان
آگاهى زیادى درباره تأثیر طلاق بر بچه هاى زیر دو یا سه سال وجود ندارد. بچه هاى خیلى کوچک اگر طلاق رخ دهد احتمالاً زیاد رنج نخواهند برد. با این وجود، اگر رابطه و پیوند بین والدین و فرزند شکسته شود، مشکلاتى به بار خواهد آمد. والدین باید درباره نگهدارى از کودک به توافق برسند تا بچه ها در شرایط ناشى از تعارض و کشمکش بین آنها بزرگ نشوند.
* نوزادان
نوزادان ممکن است متوجه تعارض والدین نشوند، اما به تغییر وضعیت واکنش نشان مى دهند. نوزادان ممکن است اشتهاى خود را از دست بدهند یا دچار ناراحتى هاى گوارشى شوند.

*خردسالان

بچه هاى سه تا پنج ساله همواره فکر مى کنند که علت طلاق والدین شان هستند. براى مثال، آنها ممکن است فکر کنند که اگر غذاى خود را خورده بودند یا کارهایشان را به موقع انجام مى دادند، این امر اتفاق نمى افتاد. بچه ها در این سنین، ممکن است از تنها ماندن و رها شدن بترسند. آنها ممکن است رفتار کودکانه ترى از خود نشان دهند مثلاً ممکن است شروع به خیس کردن رختخواب خود کنند یا این که وقوع تغییرات را انکار کرده و افسرده و عصبانى شوند. با وجودى که آنها خواهان امنیت و در کنار یک بزرگسال بودن هستند ممکن است خود را نافرمان و پرخاشگر نشان دهند.
* بچه هاى دبستانى
بعضى از روان شناسان معتقدند کنار آمدن با طلاق والدین براى بچه ها در این سنین مشکل تر از بچه هاى پیش دبستانى و بچه هاى بزرگتر است. بچه ها در این سنین به اندازه کافى براى فهم طلاق بزرگ هستند و این قضیه را که در وضعیت خوبى به سر نمى برند، درک مى کنند اما آنها براى درک والدین یا کنترل و عکس العمل مناسب نشان دادن خیلى کوچک اند. آنها ممکن است آشفتگى، عصبانیت شدید یا تردید در تصمیم گیرى از خود نشان دهند. توانایى آنها براى فعالانه درگیر شدن در بازى ها و فعالیت با بچه هاى دیگر ممکن است به بهبود وضعیت آنها کمک کند. آنها ممکن است احساس طردشدگى از سوى والدینى که او را ترک کرده اند داشته باشند و ممکن است دچار سردرد و ناراحتى هاى گوارشى شوند.
* نوجوانان
نوجوانان ممکن است احساس خشم، ترس، تنهایى، افسردگى و احساس گناه را نشان دهند. اگر وظایف جدیدى مثل امور خانه یا مراقبت از خواهر و برادر کوچکتر به آنها محول شود احساس مى کنند بزرگتر شده اند. بعضى از نوجوانان ممکن است احساس کنند که حمایت والدین خود را از دست داده اند یا این که درباره توانایى شان براى ازدواج کردن و حفظ زندگى مشترک شان تردید کنند. نوجوانان ممکن است علت هاى منجر به طلاق والدین شان را بدانند. توانایى آنها در به خاطر آوردن تعارضات و استرس ناشى از طلاق ممکن است با توانایى آنها براى برخورد با تغییرات در خانواده آتى شان تداخل یابد. آنها همچنین ممکن است احساس کنند که تحت فشار هستند براى این که کدام یک از والدین را انتخاب کنند یا این که کدام یک از آنها را در طلاق مقصر بدانند.
* تأثیر جنسیت
یافته هاى محققان نشان مى دهد پسرانى که در کنار پدرشان و دخترانى که در کنار مادرشان بزرگ مى شوند، ممکن است بهتر از بچه هایى که در کنار والدین با جنس مخالف پرورش مى یابند عمل کنند. پسرانى که با پدرانشان زندگى مى کنند به نظر مى رسد کمتر پرخاشگر شوند. آنها همچنین مشکلات عاطفى کمترى نسبت به پسرانى که با مادرانشان زندگى مى کنند و تماس محدودى با پدرانشان دارند نشان مى دهند. همچنین دخترانى که در کنار مادرانشان بزرگ مى شوند مسئولیت پذیرتر مى شوند و به بلوغ فکرى بالاترى نسبت به دخترانى که در کنار پدرانشان بزرگ مى شوند مى رسند.
به رغم این مسائل انطباق پذیرى بچه ها با طلاق بیش از آن که به جنسیت و سن آنها رابطه داشته باشد به کیفیت رابطه آنها با والدین بستگى دارد.
* کمک به بچه ها براى انطباق با طلاق
با وجود ناراحت کننده بودن طلاق، با فرزندانتان در این زمینه صحبت کنید چراکه صحبت کردن درباره این موضوع رابطه شما را با آنها تقویت خواهد کرد. این قضیه همچنین به اعتماد آنها به شما کمک مى کند. دادن اطلاعات کلى وقتى با بچه هاى کوچکتر صحبت مى کنید کافى و مناسب است ولى بچه هاى بزرگتر از شما جزئیات بیشترى مى خواهند. آنها مى خواهند بدانند آینده شان چه مى شود. همچنین مى خواهند بدانند چه رابطه اى با هر دو والدین شان خواهند داشت. به نظر مى رسد مهمترین عامل براى حفظ آرامش روحى بچه ها، کاستن از مقدار و شدت تعارض و کشمکش بین والدین است. به حداقل رساندن تعارض و خصومت بین والدین بعد از طلاق مى تواند به رشد و آرامش بچه ها کمک کند. توافق بین والدین درباره چگونگى پرورش و تربیت بچه ها، همچنین دوست داشتن و مورد توجه بودن از سوى والدین، به آرامش بچه ها و احساس ارزشمند بودن آنها کمک مى کند. با وجود این که مراقبت و نگهدارى نوبتى والدین ممکن است مزایایى داشته باشد ولى گاهى بچه ها به این شیوه زندگى واکنش منفى نشان مى دهند. بچه هاى پیش دبستانى ممکن است احساس کنند که این یک نوع تنبیه است که از خانه اى به خانه دیگر مى روند. یا احساس کنند این به علت نافرمانى و نحس بودن آنها اتفاق مى افتد. بچه هاى بزرگتر ممکن است از این شیوه زندگى نفرت داشته باشند بخصوص اگر این شیوه نظم زندگى شان را به هم بزند. تعدادى از والدین در سرپرستى مشترک به این علت که با هم تماس دارند ممکن است نزاع هایى داشته باشند و این موجب رنجش بچه هاى آنها خواهد شد. نگهدارى مشترک و موفقیت آمیز نیاز به روابط عادى و همکارى والدین دارد که مسلماً این قضیه براى والدینى که با هم زندگى نمى کنند مشکل است. اگر سطح بالایى از تعارض و کشمکش بین والدین وجود داشته باشد مسلماً مراقبت مشترک به سود فرزندان نخواهد بود.
* رابطه خود را با فرزندتان حفظ کنید
مشارکت دائم والدین در زندگى بچه ها آشکارترین راه است که به بچه ها نشان دهید مورد توجه و با ارزش هستند. والدینى که در یک شهر و مکان دیگر زندگى مى کنند مى توانند با نوشتن نامه یا نامه الکترونیکى و برقرارى تماس هاى تلفنى، رابطه خود را با فرزندشان حفظ کنند. بچه ها در همه سنین درباره این که والدین دوباره با هم زندگى خواهند کرد خیال پردازى مى کنند. این امر بویژه ممکن است وقتى والدین با هم به طور موفقیت آمیزى از فرزند خود مراقبت مى کنند تشدید شود. بنابراین بهتر است فرزندانتان را از این که طلاق گرفته اید آگاه کنید و به آنها بفهمانید که زندگى مشترکتان پایان یافته است. در صورت امکان، تغییرات بعد از طلاق را که بر زندگى فرزندانتان اثر خواهد گذاشت محدود کنید. براى مثال تلاش کنید تا فرزندانتان در همان مدرسه و محل زندگى خود باقى بمانند.
با فرزندانتان درباره نگرانى هایتان از طلاق صحبت کنید. این موضوع به آنها کمک خواهد کرد تا بفهمند چه چیزى اتفاق افتاده است. شیوه هاى مثبت کاهش استرس را به کار گیرید. براى مثال ورزش کنید، غذاهاى مغذى بخورید، اوقاتى را با دوستانتان صرف کنید یا به امورى که مورد علاقه تان است سرگرم شوید. همچنین براى کاهش استرس فرزندانتان، آنها را وادار کنید تا براى مثال با دوستانشان بازى کنند یا یک سرگرمى جدید بیابند، به یک باشگاه بپیوندند، مطالعه کنند و یا با هم به پیاده روى بروید.
با فرزندانتان مهربان اما محکم و منضبط برخورد کنید. احساس خشم آنها را بپذیرید. کمک کنید آنها شیوه ها و راه هاى قابل قبول بیان عصبانیت را بدون آسیب زدن به خودشان، سایر افراد، حیوانات و اموال نشان دهند. محبت و عشق خودتان به فرزندانتان را نشان دهید اما با این حال مقرراتى را در رابطه با پرخاشگرى و رفتارهاى نامناسب فرزندانتان اعمال کنید.
دوستان، بزرگترها و اعضاى خانواده مى توانند حمایت عاطفى و تکیه گاهى براى بچه ها فراهم کنند. آنها مى توانند به آنها مهارت ها و فعالیت هاى جدید بیاموزند و به عنوان الگوهاى نقشى عمل کنند. همچنین مى توانند به بچه ها بفهمانند که مهم و با ارزش هستند. مشورت با مددکاران اجتماعى، روان شناسان، روان درمانگران خانواده، یا روانپزشکان مى توانند به بعضى از بچه ها براى سازگار شدن با طلاق والدین کمک کند.
در اغلب موارد چندین سال طول مى کشد تا بچه ها با طلاق والدین شان کنار بیایند. از طریق محبت کردن، تفاهم و حفظ تماس نزدیک و صمیمانه با فرزندانتان به آنها کمک خواهید کرد تا با این موضوع کنار آمده و شخص خلاق تر و مفیدى شوند.

منبع:روزنامه ایران