بیماری‌ پارکینسون‌

parkinson"s disease

بیماری‌ پارکینسون‌ یک‌ بیماری‌ دستگاه‌ عصبی‌ مرکزی‌ در بزرگسالان‌ مسن‌تر است که‌ مشخصه‌ آن‌ سفتی‌ عضلانی‌ پیشرونده‌ تدریجی‌، لرزش‌ و از دست‌ رفتن‌ مهارت‌های‌ حرکتی‌ می باشد‌.

این‌ اختلال‌ هنگامی‌ رخ‌ می‌دهد که‌ نواحی‌ خاصی‌ از مغز توانایی‌ خود را در تولید دوپامین‌ (یکی‌ از ناقلین‌ عصبی‌ در مغز) از دست‌ می‌دهند.

علایم‌ شایع‌

لرزش‌، به‌ خصوص‌ در حالت‌ عدم‌ حرکت‌ اندام‌

سفتی‌ عضلانی‌ و کندی‌ حرکت‌ در کل‌ بدن‌

راه‌ رفتن‌ نامتناسب‌ به‌ حالتی‌ که‌ پاها به‌ زمین‌ کشیده‌ می‌شوند و فاصله‌ پاها از هم‌ بیشتر از حالت‌ طبیعی‌ است‌.

قامت‌ خمیده‌

از بین‌ رفتن‌ حالت‌ چهره‌

تغییرات‌ صدا؛ صدا ضعیف‌ و بم‌ می‌شود.

اختلال‌ بلع‌، آب ریزش‌ دهان‌

توانایی‌ ذهنی‌ تا مراحل‌ پیشرفته‌ بدون‌ تغییر می‌ماند و در مراحل‌ پیشرفته‌ به‌ آهستگی‌ کاهش‌ می‌یابد.

افسردگی‌، عصبی‌ بودن‌

علل‌
علت‌ این‌ اختلال‌ در اغلب‌ موارد ناشناخته‌ است‌. بعضی‌ موارد آن‌ ناشی‌ از داروهایی‌ نظیر فنوتیازین‌ها؛ آسیب‌ مغزی‌؛ تومورها؛ آنسفالیت‌ پس‌ از آنفلوانزا؛ عفونت‌ با ویروس‌های‌ دارای‌ رشد آهسته‌ یا احتمالا مسمومیت‌ با گاز مونواکسیدکربن‌ می‌باشد.

عوامل تشدید کننده بیماری 

ناشناخته‌

پیشگیری‌
پیشگیری‌ خاصی‌ ندارد.

عواقب‌ مورد انتظار

این‌ بیماری‌ در حال‌ حاضر غیرقابل‌ علاج‌ محسوب‌ می‌گردد. ولی‌ علایم‌ آن‌ با درمان‌ قابل‌ تسکین‌ یا کنترل‌ است‌. این‌ بیماری‌ طول‌ عمر را چندان‌ کاهش‌ نمی‌دهد.

تحقیقات‌ علمی‌ برای علل‌ و درمان‌ این‌ بیماری‌ ادامه‌ دارد و این‌ امید وجود دارد که‌ درمان‌های‌ مؤثر و نهایتاً علاج‌بخش‌ برای‌ آن‌ ارایه‌ گردند.

تحقیقاتی‌ که‌ به‌ بررسی‌ پیوند بافت‌ جنینی‌ برای‌ درمان‌ این‌ اختلال‌ پرداخته‌اند، نویدبخش‌ درمان‌ مؤثری‌ در آینده‌ بوده‌اند. با این‌ درمان‌ به‌ نظر می‌رسد سلول‌های‌ جدید تولیدکننده‌ دوپامین‌ در مغز با پیوند بافتی‌ جنینی‌ تشکیل‌ گردند.

عوارض‌ احتمالی‌

زوال‌ عقل‌

پنومونی‌ (ذات‌الریه)

یبوست‌ شدید

احتباس‌ ادرار ناشی‌ از داروهای‌ تجویز شده‌ برای‌ درمان‌ این‌ اختلال‌

افتادن‌ و بروز شکستگی‌ استخوانی‌

ناتوانی‌

درمان‌

- هیچ‌ آزمون‌ تشخیصی‌ برای‌ اثبات‌ بیماری‌ پارکینسون‌ وجود ندارد. تشخیص‌ بیماری‌ معمولاً مبتنی‌ بر معاینه‌ فیزیکی‌ است‌. بررسی‌های‌ طبی‌ برای‌ رد سایر اختلالات‌ ممکن‌ است‌ توصیه‌ گردد.

- اصول‌ کلی‌ مراقبت‌ این‌ بیماران‌ عبارتند از درمان‌ فیزیکی‌، امیدوارکردن‌ و اطمینان‌ دادن‌ به‌ بیماران‌ و درمان‌ بیماری‌های‌ همراه‌ نظیر افسردگی‌

- روان‌ درمانی‌ یا مشاوره‌ جهت‌ کمک‌ به‌ کاهش‌ افسردگی‌

- کار درمانی‌ و گفتار درمانی‌ ممکن‌ است‌ توصیه‌ گردد.

- استفاده‌ مکرر از حمام‌ گرم‌ و ماساژ دادن‌ جهت‌ پیشگیری‌ از ایجاد سفتی‌ عضلانی‌

- استفاده‌ از ریش‌ تراش‌ برقی‌ جهت‌ اصلاح‌

- استفاده‌ از کفش‌های‌ بدون‌ بند، نظیر کفش‌های‌ راحتی‌، کفش‌های‌ زیپ‌دار یا کفش‌های‌ چسبی‌

- محیط‌ منزل‌ را طوری‌ طراحی‌ کنید که‌ از افتادن‌ و آسیب‌دیدگی‌ جلوگیری‌ شود.

- محدودیت‌های‌ تدریجی‌ بیماری‌ ممکن‌ است‌ باعث‌ عاجز شدن‌ بیمار گردد. برای‌ یافتن‌ راه‌هایی‌ جهت‌ حفظ‌ عملکرد و کارآیی‌ خود از مشاوره‌ تخصصی‌ و اعضای‌ خانواده‌ کمک‌ بگیرد.

داروها
داروهای‌ آنتی‌کولینرژیک‌؛ آنتی‌هیستامین‌ها؛ داروهای‌ ضدلرزش‌، نظیر آمانتادین‌؛ یا داروهای‌ ضدپارکینسون‌ از قبیل‌ بروموکریپتین‌، لوودوپا و کاربی‌دوپا.

سلژیلین‌ برای‌ به‌ حداکثر رسیدن‌ اثربخشی‌ لوودوپا و کاربی‌ دوپا تجویز می‌شود.

همه‌ این‌ داروها لرزش‌ و سفتی‌ عضلانی‌ را کاهش‌ می‌دهند، ولی‌ اغلب‌ عوارض‌ جانبی‌ قابل‌ توجهی‌ نیز دارند.

فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری 

در حد امکان‌ به‌ فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری های‌ خود ادامه‌ دهید و به‌ دفعات‌ استراحت‌ کنید. اختلاف‌ زیادی‌ بین‌ توانایی‌ جسمی‌ بیماران‌ دچار این‌ بیماری‌ وجود دارد. محدودیت‌ فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری تنها در بیماران‌ دچار سفتی‌ عضلانی‌ وجود دارد.

درمان‌ فیزیکی‌ کمک‌کننده‌ است‌.

رژیم‌ غذایی‌

رژیم‌ خاصی‌ نیاز نیست‌، در موارد وجود اختلال‌ بلع‌ ممکن‌ است‌ مصرف‌ غذاهای‌ نرم‌ لازم‌ باشد. برای‌ پیشگیری‌ از یبوست‌ به‌ رژیم‌ غذایی‌ خود فیبر غذایی‌ یا مواد حجم‌افزا(نظیر میوه‌ و سبزیجات)‌ اضافه‌ کنید.

در چه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟

اگر شما یا یکی‌ از اعضای‌ خانواده‌تان دارای‌ علایم‌ بیماری‌ پارکینسون‌ بوده‌ یا علایم‌ شما در طی‌ درمان‌ تشدید شده‌ است‌.

اگر دچار علایم جدید و غیرقابل توجیه به‌ خصوص‌ اختلال‌ در ادرار کردن‌، گیجی‌ یا تاری‌ دید شدید.

داروهای‌ تجویزی‌ ممکن‌ است‌ با عوارض‌ جانبی‌ همراه‌ باشند.

شب، سکوت، کار

زمانی که بزرگمهر حکیم، پند می‌داد که «سحر خیز باش تا کامروا شوی» احتمالا افرادی را که کار شبانه داشتند فراموش کرده بود، یعنی کسانی که بر خلاف اکثر مردم در شیفت شب کار می‌کنند و در طی روز استراحت می‌کنند.

امروزه تعداد کسانی که به صورت شیفتی کار می‌کنند بسیار بیشتر از زمان بزرگمهر حکیم است و متاسفانه تحقیقات نشان می دهد که سلامت آنها در معرض خطر است. به طور کلی «کار شیفتی» به کاری گفته می‌شود که در زمان غروب یا شب شروع می شود یا به صورت چرخشی زمان آن تغییر می کند.

طبق آمار نزدیک به 20 تا 30 درصد شاغلین کشورهای توسعه یافته، به صورت شیفتی کار می کنند و این در حالی است که سازمان ملل، استرس های شغلی مانند آنچه در کارهای شیفتی وجود دارد را بیماری قرن بیستم اعلام کرده بود.

ما انسان ها از نظر زیست شناسی به جانوران روزکار تعلق داریم، یعنی در بدن ما یک ساعت شبانه روزی تعبیه شده که باعث می شود در شب استراحت کنیم و در روز هوشیار و فعال باشیم. تنظیم این ساعت درونی توسط هورمونی به نام ملاتونین انجام می شود که در تاریکی و هنگام خواب شبانه ترشح آن افزایش می‌یابد.

کسانی که کار شیفتی می کنند، در اصل بر خلاف ریتم طبیعی بدن خود عمل می کنند، یعنی آنها در حقیقت به بدن‌شان دستور می دهند در ساعت‌هایی که برای کار کردن آماده نیست، به کار مشغول شود.

در واقع، کسانی که کار شبانه دارند نمی توانند در طی روز به اندازه کافی بخوابند، چون از یک طرف باید به امور روزانه زندگی خودشان رسیدگی کنند که این زمان خوابیدن شان را محدود می کند و از طرف دیگر به خاطر وجود نور و سر و صدا، خواب روزانه آن کیفیت و عمق خواب شبانه را ندارد.

حادثه اتمی چرنوبیل

کارکنان شیفت شب، هم در موقع کار و هم بعد از آن احساس خستگی بیشتری نسبت به افرادی دارند که در طی روز کار می‌کنند. این مشکل علاوه بر افت عملکرد کاری باعث ایجاد حالت های بد خلقی، تحریک پذیری، فراموشی و اختلال در تمرکز می شود.

تحقیقات نشان می دهد که اگر فردی 17 ساعت متوالی استراحت نکرده باشد، از نظر ذهنی وضعیتی مشابه یک فرد مست را دارد.

بیشتر افرادی که در شیفت شب‌کار می‌کنند، در ساعت‌های پایانی کارشان همین قدر بیدار مانده‌اند، بنابراین اصلا عجیب نیست اگر خطاهای کاری در ساعت‌های‌‌ نزدیک به صبح افزایش پیدا کند و جان فرد یا دیگران را به مخاطره بیندازد.

تجربه نشان می‌دهد که حوادث اتمی مشهور نیز در همین ساعت‌ها اتفاق افتاده‌اند، مثلا حادثه اتمی چرنوبیل در ساعت 1:30 صبح اتفاق افتاده است.

بعضی از شیفت های کاری پر ضررتر هستند. تحقیقات محققین دانشگاه کاردیف و گیلفورد روی کارگران سکوهای نفتی نشان می‌دهد که شیفت‌های کاری که زمانشان تغییر می‌کند، بدتر از شیفت‌های کاری ثابت هستند.

در این تحقیق کارگرانی که دو هفته در شیفت شب به طور ثابت کار می‌کردند با کارگرانی مقایسه شدند که‌ یک هفته در شیفت شب و یک هفته در شیفت روز کار می‌کردند. نتیجه این بود که در کارگران دسته دوم اختلال خواب شایع تر و احتمال ابتلای آنها به بیماری های قلبی و دیابت بیشتر بود.

در انتظار حمله قلبی

کسانی که در کار شیفتی مشغول به کار هستند، استرس فراوانی متحمل می‌شوند. همین‌طور سیگار کشیدن در محل کار، خوردن غذاهای نامناسب و زیاده روی در مصرف مواد کافئین‌دار مانند چای و قهوه این افراد را مستعد ابتلا به بیماری های مختلف می‌کند.

مثلا سرماخوردگی و آنفلوآنزا و ناراحتی‌های گوارشی مثل سوء هاضمه و زخم معده در کارکنان شیفتی بیشتر است.

شب‌کارها دو برابر بیشتر از کسانی که کار روزانه دارند، به ضربان نامنظم قلبی مبتلا می‌شوند، چون بدن در ساعت های نیمه شب برای کاهش فعالیت برنامه‌ریزی کرده است و قلب در آن ساعت‌ها مایل نیست به کار کشیده شود.

هر چه مدت کار شب بیشتر باشد، این خطر بیشتر می شود. این ضربان‌های نامنظم می تواند زنگ خطری باشد که نشان می دهد بیماری‌های جدی‌تر مانند حمله قلبی در راه است.

سرطان معده با مصرف زیاد ترشی و شور

دکتر مصطفی نوروزی، عضو انجمن تغذیه ایران، نسبت به افزایش خطر ابتلا به سرطان معده در اثر مصرف بی‌رویه ترشی‌ها و شورها هشدار داد.

مصطفی نوروزی گفت: «مصرف افراطی ترشی و شور موجب وارد آمدن آسیب‌های جدی به سیستم گوارشی می‌شود.»

وی ادامه داد: «سرطان‌ها تا حدود زیادی قابل پیشگیری هستند و تغذیه سالم یکی از راه‌های پیشگیری از سرطان است.»

عضو انجمن تغذیه ایران اضافه‌ کرد: «در انار ماده ی ضد سرطان پروستات به نام فلاوونویید یا اسیدآلاجیک، و در پرتقال نیز ویتامین C و پلی‌فنول‌های فراوان که عامل ضد سرطان ‌پروستات هستند، وجود دارد.»

نوروزی خاطرنشان کرد: «افزایش مصرف سبزی، میوه و سالاد که در تولید آنها از سموم و فاضلاب استفاده نشده باشد، به دلیل داشتن ویتامین E و C و فلاوونویید، خطر ابتلا به سرطان را کاهش می‌دهد.»

وی افزود: «همچنین مصرف کرفس به‌دلیل داشتن لوتئولین و پیاز به علت دارا بودن ماده‌ای حلقوی به‌نام کرسیتین با خاصیت ضد سرطانی، احتمال ابتلا به سرطان را کاهش می‌دهد.»

این متخصص تغذیه به ‌شهروندان توصیه ‌کرد تا از نان‌های باگت ساندویچی، لواش و تافتون به علت درصد پایین سبوس، کمتر استفاده کنند و در مقابل، نان پر سبوس مثل سنگک که ضد سرطان روده بزرگ است را بیشتر مصرف نمایند.
دکتر نوروزی در ادامه افزود: «مصرف ماهی دودی و نمک سود شده، خطر ابتلا به سرطان معده را افزایش می‌دهد.»

وی همچنین در ادامه به شهروندان توصیه ‌کرد، به ‌جای ظروف تفلون، پلاستیکی و یک‌بار مصرف، از ظروف شیشه‌ای، استیل و چُدنی استفاده کنند.

عضو انجمن تغذیه ایران در پایان یادآور شد که غذاهای ضد سرطان نیز باید در حد اعتدال مصرف شوند، نه بیش از حد.

منبع : ایرنا

وقتی بودن شبیه نبودن می شود

وقتی همه بیدارند شما خوابید، و وقتی همه می‌خوابند شما کار می‌کنید. همین دلیل ساده کافی است تا متوجه شویم که شب کاری چه تاثیری بر روابط اجتماعی افراد می گذارد.

افراد شب کار یا کسانی که شیفت کاری نامنظم دارند، برای برنامه ریزی کارهای شان دچار مشکل هستند.

آنها نمی‌توانند آن‌طور که باید در کنار خانواده شان باشند و توقعات همسر و فرزندان را برآورده کنند.

احساس تسلط نداشتن بر زندگی یا به اصطلاح اختیار دار خود نبودن، در بین مردان شاغل در شغل های شبانه بیشتر است.

این احساس منفی باعث گرایش به عادت های بد هم می شود. مثلا در کانادا 46 درصد از مردان شب کار سیگار می‌کشند، در حالی‌که در روزکارها این رقم تنها 27 درصد است.

در مورد خانم‌ها، وضع قدری پیچیده تر می‌شود، زیرا انجام کارهای خانه و رسیدگی به وضع بچه‌ها و شوهر معمولا با مدیریت آنها انجام می‌گیرد.

نتیجه تحقیقات محققین دانمارکی نشان می دهد که خانم هایی که کار شیفتی می کنند، بیشتر از همکاران مردشان دچار مشکلات سلامتی می شوند و تقاضای باز نشستگی پیش از موعد می کنند.

دکتر فین تاچسن محقق ارشد مرکز ملی طب کار کپنهاگ می گوید:« این عجیب نیست که افراد شاغل در شیفت کاری شبانه زودتر دچار از کار افتادگی شوند، اما مسئله این است که چرا خانم‌ها نسبت به این پدیده آسیب‌پذیری بیشتری دارند؟»

این موضوع می تواند به خاطر وظایف دوگانه خانم‌ها باشد. خانم‌هایی که از کار بر می‌گردند، تازه با کارهای خانه باید دست و پنجه نرم کنند که همین مسئولیت‌های سنگین ممکن است باعث ایجاد فشار های جسمی و روحی زیادی شود.

شاید سرطان زا هم باشد

در گذشته ی نه چندان دور کمتر کسی می توانست باور کند که شیفت کاری با سرطان ارتباط دارد، اما تحقیقات جدید به تدریج دانشمندان را به این نتیجه می رساند که کار شیفتی می‌تواند یک عامل سرطان‌زا باشد یا حداقل با سرطان ارتباط داشته باشد.

خانم های شاغل در شیفت شب 1/5 برابر بیشتر از خانم های شاغل در روز به سرطان سینه مبتلا می‌شوند.

همچنین آقایانی که شیفت کاری چرخشی دارند، نسبت به آنهایی که شیفت ثابت روزانه دارند، 4 برابر بیشتر به سرطان پروستات مبتلا می‌شوند.

علت این امر مشخص نیست، ولی به نظر می‌رسد که با ترشح هورمون ملاتونین مربوط باشد.

ترشح ملاتونین در شب افزایش پیدا می‌کند و باعث تنظیم خواب می شود. این هورمون اثرات ضد سرطانی هم دارد و کسانی که شب‌ها کار می‌کنند، به دلیل کار کردن زیر نور مصنوعی ترشح هورمون ملاتونین در آنها کاهش یافته و همین اتفاق دانشمندان را به این فکر انداخته که شاید علت افزایش سرطان در کارهای شیفتی همین باشد.

اگر ارتباط سرطان با کاهش هورمون ملاتونین صحیح باشد، در این صورت چرخشی بودن شیفت کاری بدتر از شبکاری مداوم است.

زیرا در شبکاری مداوم بدن خودش را تا حدودی با شرایط منطبق می‌کند در حالی‌که کسانی که شیفت کاریشان تغییر می کند در حقیقت به طور مرتب بدنشان را در برابر شرایط جدید قرار می دهند و این کار تنظیم هورمونی بدن را دچار مشکل می‌کند.

اول خواب ناز

برای اینکه از اثرات زیان بار کار‌های شیفتی پرهیز کنیم، باید رفتارهای اشتباه‌مان را در شیفت کاری تغییر دهیم و عادت های درست کسب کنیم.

اول از همه، صاحبان کار تلاش کنند که شیفت های کاری «دوست دار خواب» داشته باشند، یعنی تا آنجا که مقدور باشد، از شیفت های چرخشی یا شبانه پرهیز کنند. اما اگر از کار شیفتی گریزی نبود یک کار شیفتی در ساعت های ثابت شب بهتر از کار شیفتی چرخشی است.

همچنین اگر مجبورید که کار شیفتی چرخشی داشته باشید، بهتر است که این چرخش به صورت معقول انجام شود که بدن فرصت هماهنگی با آن را داشته باشد، یعنی شیفت صبح به شیفت عصر تغییر کند و سپس شیفت عصر، شب کار شود.

بنابراین بدیهی است که شیفت‌های شبانه پشت سر هم و سپس چند روز استراحت بسیار مضر هستند.

متخصصان می‌گویند برنامه ریزی برای خواب کافی و مناسب، باید مقدم بر هر چیزی باشد.

اینکه فکر کنید می توانید شب کار کنید و به همه کارهای روزانه خودتان هم برسید و به اصطلاح آدم همه‌کاره باشید، خودتان را دارید گول می‌زنید.

خوب است که بعضی از برنامه های روزمره خودتان را تعدیل کنید و آنها را مختصر و مفید انجام بدهید.

عادت کنید که همیشه در یک زمان مشخص از روز بخوابید. بهترین کار این است که زمان خوابیدن تان ساعت های قبل از کار باشد، نه اول صبح. با این حال اگر این کار مقدور نیست، بهتر است قبل از روانه شدن برای کار، یک چرت کوتاه بزنید.

چرت‌های کوچک در شیفت کاری می تواند بسیار نیرو بخش باشد؛ مثلا اگر راننده شب کار هستید می‌توانید برای لحظاتی توقف کرده، صندلی را در وضعیت راحتی قرار داده و برای 15 دقیقه چرت بزنید.

سپس بلند شده و قبل از حرکت 5 دقیقه در اطراف ماشین حرکت کنید تا از حالت خواب آلودگی خارج شوید. آنگاه می‌توانید به کارتان با انرژی بیشتری ادامه دهید.

و توصیه آخر این است که مرخصی‌ها را جمع نکنید، بلکه از آنها در بین شیفت‌ها استفاده کنید. در این صورت هم به کارهای عقب افتاده‌تان می رسید و هم می‌توانید روابط اجتماعی و خانوادگی‌تان را به طور خوبی حفظ کنید.

دکتر سهیل صالحی

آدامست را قورت نده!
شما هم بچه که بودید حتما از جویدن آدامس منع می‌شدید و حتی اگر می‌توانستید به هر شکلی که شده اجازه خوردن آن را بگیرید، اولین هشداری که به شما داده می‌شد این بود: آدامست را قورت نده.

جواب سئوال همه ما از بزرگترهایمان در مقابل اینکه، چرا آدامس را قورت ندهیم، این بود که آدامس در معده و روده می‌ماند و حتی ممکن است تا 7 سال هضم نشود.

حال آیا این تصور واقعیت دارد؟

آیا آدامس بر خلاف هر آنچه که ما وارد دهان می‌کنیم و بلافاصله هضم می‌شود، داخل بدن ما برای ماه ها و حتی سال ها می‌ماند؟

جواب این سئوال از نظر صدها پزشک منفی است. آنها معتقدند این امکان که آدامسی که شما قورت داده‌اید، برای سال ها در بدن شما باقی بماند، تصوری کاملا اشتباه است.

علت آن، همان راهی است که تمام غذاهای وارد شده به دهان شما طی می‌کنند تا هضم شوند. در واقع زمانی که شما آدامسی را قورت می‌دهید و وارد شکم شما می‌شود، در معده همان برخوردی با آن می‌شود که با سایر غذاها هم می‌شود.

آنزیم‌های بسیاری در معده وجود دارند که روی غذا ریخته می‌شوند تا اجزای آن را از هم جدا کرده و آن را به دیگر اعضای بدن برسانند. اجزای تشکیل دهنده غذا به محل‌های مناسب در بدن منتقل می‌شوند و باقی‌مانده آن هم که برای بدن مفید نیست، دفع می‌شود.

آدامس‌ها به طور کلی از چهار عنصر ساخته شده‌اند که همگی آنها در بدن ما قابل هضم هستند. طعم ‌دهنده‌های آدامس‌ها و شیرین‌کننده‌ها برای هضم هیچ مشکلی ندارند و فقط عنصر پایه ی (base) آدامس است که می‌تواند در بدن چسبندگی ایجاد کند.

پایه ساخت آدامس بر اساس مواد شیمیایی ترکیبی است و جویدن آن برای مدت طولانی می‌تواند ادامه یابد. علت آن هم ترکیباتی است که به آنزیم‌های داخل دهان اجازه نمی‌دهد که برای حل آن دست به کار شوند و آن را به راحتی در دهان از بین ببرند.

اما زمانی که آدامس قورت داده می‌شود، اوضاع کاملا تفاوت می‌کند. آنزیم‌های داخل معده و به طور کلی دستگاه گوارش، مسیری را طی می‌کنند که برای هضم هر غذای دیگری انجام می دهند.

وجود آدامس از حدود 7 هزار سال قبل تایید شده است. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد که از همان سال ها جویدن آدامس آغاز شده بوده است. آدامس‌های مدرن از حدود سال 1860 میلادی وارد بازار شدند و از همان زمان محبوبیت خود را علی رغم برخی مخالفت‌ها حفظ کردند.

علت اینکه گفته می‌شود آدامس خود را قورت ندهید آن است که هر چند وقت یک بار و در مواردی خاص، بیماری‌هایی در بدن دیده شده اند که علت اصلی آنها، قورت دادن آدامس و چسبیدن آن به دستگاه‌های گوارشی بوده است؛ به طور مثال در موردی خاص، پسر بچه 4 ساله‌ای که در طول هر روز بین 5 تا 7 آدامس را قورت داده بود، دچار بیماری شدیدی شد که پس از تحقیقات فراوان مشخص گردید در داخل بدن او توده ی بزرگی از آدامس های به هم چسبیده وجود دارد که سبب بیماری شده است.

اما با همه ی این توضیحات آنچه که مشخص است این است که آدامس‌ برای سال های طولانی یا همان 7 سالی که معمولا ما می‌شنویم، در بدن باقی نمی‌ماند. اما برای اینکه هیچ کودکی دچار بیماری مشابه مرض آن کودک 4 ساله نشود، بهتر است بگویید: آدامس داخل بدن هضم نمی‌شود!

منبع: همشهری آنلاین-المیرا صدیقی

ویژه نامه شهادت امام حسن مجتبی با بیش از 100 مطلب
ادرس جدید سایت
کپسولهای ترک اعتیاد، بلای جان معتادان
کتامین
روشهای نوین ترک سیگار
[عناوین آرشیوشده]